238
МС
Р.Әбіқұлова
Жанр және шығарма
Жанр және шығарма
Р. Әбдіқұлова
239
айтқанымызға, қапа болмассыз, ағайын. Әркімнің тал-
ғамы әртүрлі дегенмен, кемеңгерді де кемерден асыр-
маған жөн болар. Асыра мақтаудың әсерінен өз орнын
білмей, «мен сондай екенмін» деп астамшылыққа бой
алдыратындар қай жерде де бой көрсетіп қалатыны
белгілі жайт. Сондықтан аузымыздан шыққан сөзге
абай болып, әркімді, әр құбылысты өз атымен атау да
әр адамның сөз мәдениетін байқатса керек.
Бүгінде өнер сахналарында «жыпырлаған жасан-
ды жұлдыздар» көбейді, солардың бірін белгілі жүргі-
зушінің «эстрада гауһары» деп атағанын естідік. Ре-
жиссерлер бір мезет неге ойланбайды, эстрада гауһары
деген әдемі эпитетті Роза Рымбаева сияқты санаулы
саңлақтарға телісе жарасар еді? Сондай даңғазалықтан
жиренесің.. Қазір кім болса сол әнші ғой деп қолды сіл-
теп көзжұмбайлыққа салатын уақыт емес,
қоғамдық
ұйымдар тарапынан қай саладағы келеңсіз құбылыс-
тарға да тежеу салатын уақыт жеткен сияқты. Өйткені
мәңгілік ел болудың талаптарына сай өмір-салтымызды
жаңғыртып, сөз мәдениетін жетілдіруді көздеу қажет-
ақ. Өйткені, бұл айтылған мәселелердің қайсысы да ру-
хани мәдениетімізге сын болса керек.
Әлеуметтік өмір-тұрмысымыздағы қарым-қаты-
наста дағдыға айналып кеткен бір келеңсіздік жайы.
Әрине, орыстілді мекемелерде қызметтестер арасында
қарым-қатынас ресми екенін бәріміз білеміз. Қызмет-
тегі қарым-қатынастарда бір-бірін «ағай», «апай» деу
қазақтілді мекемелерге тән. Бірақ, сол біздің ағайын
орыс көршісіне «Нина Петровна» деп қиылып тұра-
тынын қайтерсің? Өйткені, көршісі әу баста өзін солай
таныстырады, олардың ұлттық мінезі алыстан сый-
ласуды жөн көреді. Ал, біздің
қазақтілді мекемелерде
балабақша мен мектепті былай қойғанда, жоғары оқу
орындарында осы уақытқа дейін қызметтестер бір-бірі-
мен ресми қарым-қатынастарда «ағай», «апай» деген
жалпақ сөздерді қолданады. Жаман сөз емес, жалпы
атау, жақындықты білдіретін жылы сөз, құлағымыз да
әбден үйренген, көшеде, үйде, қолдануға болады. Ал,
бүкіл өмір-тұрмысымыз әлемдік стандартқа бейімделіп
жатқан қазіргі кезеңде, мәжілістерде, түрлі
жиындар-
да сөйлегенде, мекеме басшыларымен немесе әріптес-
терімізбен ресми қарым-қатынастарда немесе мерей-
тойлық мақала жазғанда «ағай», «апай» деп қайрылу
қызмет этикасына жатпақ емес. Тіпті, бұндай жалпы
үлгідегі қарым-қатынас мекеме басшысы мен қызмет-
кер арасындағы лауазымдық шекке де (субъординация-
ға) да нұқсан келтіреді деген ойдамыз. Кейбір мекеме
басшылары қызметкерлердің бір-бірімен қарым-қаты-
наста «мырза», «ханым» деген сөздерді пайдалануын
талап ететінінен де хабардармыз. Біздің ойымызша,
бұл да дұрыс емес. Бұл сөздерді қызметте емес, театр-
да, той-думандарда, көшеде және тағы басқа қоғамдық
орындарда қолдану жарасымды. Шетелдіктер қоғамдық
орындарда «мсье», «мисисс» деп қайрылады ғой. Ал,
Австрия еліне іссапармен барып қайтқан біздің универ-
ситеттің ағылшын тілінің оқытушысы Насихат Өтем-
ғалиева қала мэрінің қабылдауында болғанын, ол өзін
Штефан деп таныстырғанын, солай атауды сұрағанын
айтып таңғалдырған еді. Тіпті әлгі Штефан ақ жаға-
лы әкімге емес, тынымсыз еңбек үстіндегі қарапайым
адамға ұқсайды екен.
Дегенмен, әр елдің салты бас-
қа. Біз олай ете қоймаспыз. Десек те, қызметте, ресми
орындарда бір-бірімізді «ағай», «апай» дегенді қойып,
сондай-ақ жоғары оқу орындарында студенттердің
240
МС
Р.Әбіқұлова
Жанр және шығарма
Жанр және шығарма
Р. Әбдіқұлова
241
өз ұстаздарын «ағай», «апай» деуін тоқтатып, ресми
қарым-қатынасқа көшуін талап еткен жөн. Мысалы,
Анарбай Сағиұлы, Сәлима
Әбдіраманқызы деудің еш
сөкеттігі жоқ. Ендігі уақытта балабақша мен мектептер-
де бұл мәселені бірден жолға қоюға болады. Тілі шық-
қан баланың тәрбиешісінің аты-жөнін айта алатынына
өз немерем баратын «Айналайын» аралас балабақша-
сымен қарым-қатынастарда көз жеткіздім. Бөбекжай
меңгерушісі Мәрзия Жұмайқызы, Алиса Николаевна
секілді тәлімгерлер ресми әдептерді біліктілікпен жол-
ға қоя білген. Тағы бір есте болатын бір жай: жоғары
мектеп оқытушыларының дәріс үстінде немесе басқа
уақытта студенттерге «балалар» деп қайрылып, «қарақ-
тарым, шырақтарым» деп айналып-толғанып жатуы да
қазіргі студент пен оқытушы арасындағы ресми серік-
тестік қарым-қатынасқа сәйкес келмейді.
«Дәстүрдің де озығы бар, тозығы бар»
дегендей,
кейбір әдет-дағдыларымыздан арылатын кез келген
сияқты. Өйткені, жер бетінде халықтық мәдениеті
әлем жұртшылығына танылатын, ұлттық құндылықта-
рын жоғалтпай, биік ұстайтын, толқын-толқын ұрпақ
өсіріп мәңгі жасай беретін өміршең ел болу оңай емес.
Сондықтан, еліміздің әрбір саналы азаматы қоғами қа-
рым-қатынастарда сөз мәдениетін сақтап, өнегелі елдің
ұрпағы екенін әрдайым есте ұстар болса, мәдениетіміз
бен өмір салтымызға нұқсан келтіретін кемшіліктер де
азайған болар еді. Жаңаруға жанымыз құмар қауымбыз
ғой, көкейде жүрген көп ойдың бірін тарқаттық, жөнсіз
сөге көрмеңіз, оқырман!
Достарыңызбен бөлісу: