Көлге жаяу барғысы келмей көкке өрлеп, жасыл жапырақтары жайқала өсіп тұрған
бала қайыңның жалқы бұтағын сындырып алды. Дереу «атына» мінді де, ауыл
шетіне қарай «шаба» жөнелді. Бұл оқиғаны көрші Күреңбай қарт көріп отырған.
Қапан кешке бұтағы сындырылған бала қайыңнан су тамшылап тұрғанын
байқады. Қайта-қайта қарап, таң-тамаша болды. Осы сәтте Күркебей қарт таяп
келді. Қапан:
-Ата, айтыңызшы. Неге су ағып тұр? - деді қайыңның діңін нұсқап.
-Су емес...қайыңның көз жасы ол. Біреу бұтағын сындырған. Жаны жаратанып,
жылап тұр соған. Тілі жоқ айтатын. Қайтсін, байғұс! Табиғат перзенті
тал-терек,
ағаштың да жаны, жүрегі бар!
Қателігін түсінген Қапан қызарып кетті.
Достарыңызбен бөлісу: 
