Сәуле Досжан 127
Қымбаттың апасы бауырсақ пісіріп, əкесі бір қойды алып
ұрып абыр да сабыр болып жатқанда жастар жағы да жи-
налып қалды бірінен-бірі құлақтанып. Сынаптастарының
бі рін ші курсын аман-есен «қарызсыз» бітіріп, əрі жанына
бауырсақтай бір қызды ертіп келгені жігіттер жағына қат ты
ұнады. Екі иығына екі жігіт мінгендей батыр тұлғалы Жұл-
дыз бек тің алдында ауылдың қыздары талшыбықтай ма йыс-
ты. Ойдағысы ойдан, қырдағысы қырдан қалай тез жинала
қал ға ны на өздері мəз. Пластинкадан төгілген əуен ыр ға ғы-
мен билеп, əртүрлі ойындар ойнап таң атырды.
Үшеуі келген қонақтарын шығарып салып, екі бөлініп ұй-
қы ға кетті. Қыздар бастары жастыққа тие салысымен ұйық-
тай жөнелді. Жұлдызбек жеке бөлмеде жатқан соң ба еле гі-
зіп, ау нақ шып ұйықтай алмады. Енді ұйықтап бара жатса,
бі реу «тұр» дейтіндей. Ұзақ күнгі жолдан, түнімен билеп, ой-
на ған нан шаршаған жігіт күн шыға əйтеуір ұй қы ға кет ті-ау.
Түске дейін жастарды ешкім оятпады. Тек түскі асқа оты-
рарда ғана кішкентайлар үлкендердің тапсыруы мен аға ла ры
мен əпкелерін оятты.
– Мен күн шыққанша ұйықтай алмадым, – дейді Жұл дыз-
бек көп жатқанына ұялғаннан.
– Біз түндегі достарымызбен билегеннен, жолдың ұр ға-
ны нан шаршап қалыптық, – деп Қымбат құрбысы екеуінің
«ұзақ ұйқысын» жуып-шайып жатты.
Кешке қарай үшеуі Қымбаттың сыныптастары үйлеріне
ша қыр ды. Онда кешегідей жастар көп жиналмады. Үй иесі
Қымбаттың мектептес жан досы Сара деген қыз еді. До сы-
ның үйіне келген нағашы ағасы мен бірге оқитын құр бы сы на
жасаған құрметі болатын. Қыздар өткен-кеткенді есіне алды.
Жұлдызбек оларға домбырамен əн салып берді. На ға шы сы-
ның мұндай өнері барып тіпті Қымбат та білмейді екен. Бі рақ
қыздардың көзінше ұялтпайын деп үндемей тыңдап отырды.
«Лəйлім шырақ дегенде лəйлім шырақ», – деп Ақан се рі-
ше шырқағанда нағашысына Қымбаттың өзі таңданып қа ра-