Үлкен үйдегі үрей
кө те ріп шашын толқындатып байқап еді, басын жуып жат-
қан қи мыл шықты. Ешқандай шынайылық жоқ, жасанды бо-
лып тұр ды. Айна алдында ары-бері жүріп көріп еді, өзі нен-
өзі қы сы лып аяғын баса алмады. Жанында тірі пенде жоқ-
та осындай күй кешті, режиссер, оператор, тағы басқалар
қа рап тұр са, тіпті халық жиналып қарап қалса қайтпекші.
«Қой, менен əртіс шықпас. «Құмырысқа жолыңды біл» де-
генді ұмыт па йын. «Əдемісің» деп жұрт мақтаған екен деп
сах на ға шы ғып масқара болып жүрсем. Одан да сабағымды
оқып, қыз дар айтқандай ақшамды санап тыныш жүрейін», –
деп шеш ті. Ертесі шақырған жерлеріне бармады, берген те-
лефондарына хабарласып жағдайын түсіндірді. Əйел адам
«Ой, шырағым-ай, қазақтың қыздары жасық қой. Өзіміз үй-
ре тіп алар едік», деп біраз кейістік білдірді.
Қымбат осы жағдайларды айтып Серікке жазып еді, ол
«Ше ші мі ңе ризамын. Өз орныңды білу деген үлкен аза мат-
тық. Сенің əдемілігіңе шек жоқ, оған сенің мастанбай ал ған
бағытыңнан айнымаған ақылыңнан айналдым», – деп тағы
да толып жатқан еркелеткен сөздер қосып ағыл-тегіл хат
жолдады.
Екеуінің арасында осылай əдемі хаттар ағылды. Екеуі де
жүзбе-жүз кездесетін жазғы демалысқа асықты. Мерекеде
Серік келіп те кетпекші болды.
Көктемнің жаймашуақ бір əдемі күні еді. Сабақтан шы-
ғып кітапханаға кетіп бара жатқанда алдынан курстасы Əмір
шық ты. Бірден:
– Ой, сені кешелі бері іздеп таппай жүр едім, жақсы бол-
ды ғой, – деп қуанып кетті.
– Е, неге? – деп таңырқады қыз. Ол сабылып іздейтіндей
не болды? – дегендей қабақ білдіріп.
– Қымбат өткенде сегізінші наурызда есіңде ме, сен бар,
біздің қыздар бар мерекелеріңе арналған кешке барып едік
қой, орталық Мəдениет сарайындағы, – деді.
– Иə, есімде…
Сәуле Досжан
139
– Сонда Жолдас Бүркітбаев деген ақын ағамыз да болып
өлең оқып еді ғой, сендерге арнап есіңде ме?
– Иə, өлеңі бəрімізге ұнап, өлеңдерін қайталап сұрап
оқыт қамыз.
– Сол кісі саған арнап өлең шығарыпты...
– Қойшы, мен ол кісімен жақын таныспаған едім ғой, –
деп қыз ұялып қалды.
– Танысқансыңдар, кештің соңында Жазиралардың үйін-
де жалғастырып едік қой. Ол сонда саған ғашық болып қа-
лып ты, – деп жаңалық ашып отыр.
– Ондайын қалай байқамағанмын, – дей салды қыз.
– Ақын ғашық болғанда елге көрсетпейді, тек өлеңге тү-
сі ре ді. Міне, сол өлеңі. Сені содан бері екі ай бойы іздепті.
Осынша өлең шығарыпты, – деп бір буда қағаз ұсынды.
Қымбатты «өлеңі қандай екен?» деген əуестігі ұятын ба-
сып қағазға қол созды. Ала салып тез-тез бұрылып кетіп қал-
ды. Үйге барғанша шыдамай, көшедегі аллеяда тұрған сə кі-
де отырып оқыды.
* * *
Өзің – Ару,
Өзгеден өзің дара.
Көз алдымда мөп-мөлдір көзің қара.
Қайда кеттің, елес боп егілдіріп?
Қалғаны тек ғажайып сезім ғана.
Бұл өмірде көргенім –
Өзің ғана.
Өзің ғана...
Сонан соң, төзім, нала...
Махаббат – құс.
Қонад та, кетеді ұшып,
Қалатыны – ғажайып сезім ғана.
140
Достарыңызбен бөлісу: |