Сәуле Досжан 15
гі ме болып тарап Хадиша қыз Акметовтың жалғызы Арс-
лан ға тоқалдыққа ұзатылды.
Əкесінің үйінен ауыл-аймаққа қыз ұзатудың ырымын жа-
сап жеңешелерімен «Сыңсу» айтысып, «Жар-жарын» тың-
дап Хадиша қыз жолға шықты. Ауыл маңына көші-қон да
бұ рын да ры бір аға-жеңгесімен қыдырғаны болмаса Ха ди-
ша ның алыс жолға жүргені осы еді.
Күйменің терезе етіп қалдырған тесігінен аймақты тама-
шалап келеді. Жанында отырған жеңешесі əлдебір əң гі ме-
лер ді айтқан болады, оны тыңдап жатқан Хадиша жоқ. Есіл-
дерті бай татардың баласына салып берген үш қабатты үйі не
жету... Сол дүниеге иелік ету...
Өзін солқылдатып алып келген мақпалды күймеден түс-
пек ке аяғы жерге тигенде тұңғыш рет алыс жол жүр ген нен
бе басы солқылдап ауырып тұрды. Қолтығынан ұстаған қос
жең ге сі нің демеуімен аяғын əптер-тəптер басып арманы
бол ған ендігі құтты қонысына келе жатты.
Жалпақ тас төселген жалғыз аяқ жолға түскенде алдарын-
да үлкен ағаш қақпалы есік шалқайып ашық тұр еді. Арғы
жағында жұрт тамсанып жүрген Арсланның əкесі сал дыр-
ған Үлкен үйді көрді. Өмірінде Егіндібұлақтың жайлауы мен
əкесінің қыстауынан асып ештеңе көрмеген бой жет кен ге
мынау үй зəулім сарай болып көрінді.
Ағаш қақпаға жақындағаннан Сөкелай жеңешесі «есік-
тен оң аяғыңмен атта, оң аяғыңмен атта!», – деп сұң қыл дай
бастады.
Хадиша қақпадан да, үйдің есігінен де қайтсем оң аяқ-
ты алдымен салам деп ойлаумен қалай жібек шымылдықтың
ішінен шыққанын байқамай қалды. Тып-тыныш үлкен бөл-
ме де ешкім жоқ. Ауылда келін түссе жас қыздар шы мыл дық-
тың ішінен топырлап шықпаушы еді. Бозбалалар ке ліп əр-
не ні сылтау етіп қыздарға тиісіп, у-шу болып, үл кен кі сі лер
бір-бірінен көрімдік сұрап мəре-сəре болып жататын. Мұн да
бір құлаққа ұрған танадай тыныштық. «То қал дық қа ал ған