Сәуле Досжан 27
намаз оқып, көз жасымен күңіреніп күллі əруақты оятты...
Ақы рын бір Алла тапсын деп барып таң ата көз ілді.
Нұрияның жан жарасын түсінгендей иттер де ұлып шық-
ты түнімен...
Арслан мен Хадишаның бар қызығы ұлдары. Құран ау-
дартып жатып атын – Тауфиық қойды. Екеуі еркелетіп «Тау-
пан» дейді. Қызметшілер мен туыстар да кейін Таупан атап
кетті.
Хадиша үшін жер бетінде Арслан мен ұлынан басқа пен-
де жоқ. Қалғандарының бəріне өздерінің құлы деп қарады.
Ешіммен сөйлеспейтін, дүниеде не болып жатқанынан ха-
барсыз еді. Жаны жайланып, көңілі аспандап жүрді...
Хадишаның жаны жайлы болғанымен заман жайлы емес
еді...
Арсланның қанатының астында жүрген жас тоқал қыр да-
ғы елде ақтар мен қызылдар дегеннің алысып жатқанын біл-
мей тін. Елде бəлшебек деген шығып белсеніп кешегі қо жа-
йы ны на ақырып, байлардың малын тізімдеп, аға йын ды лар-
ды араздастырып жатқанын да естімеді. Бірақ жамандық жа-
тушы ма еді, күндердің күнінде ауылдан Жақып көкесі кел ді.
Жиенін қолына ұстап, қайта-қайта құшырланып иіскеп оты-
рып сапарлап кеткен Арслан келгенше қарындасына талай
əңгіме айтып тастады.
– Елде төңкеріс болып, кедейлер көсемдік жасап, бай лар-
дың мал-мүлкін тізімдеп жатқанын да саған күйеу айт пай
ма? Келген-кеткеннен де ештеңе естімедің бе? – деп та ңыр-
қа ды аңқылдақ ағасы.
– Ол кісі артық-ауыс əңгіме айтпайды. Елден де ешкім
келе бермейді, – деп міңгірледі Хадиша.
– «Өкімет жалшыныкі. Байлар бізді жеп байыды, енді сол
табысын орта қазанға құйсын», – деп ауылдағы Табын, Жа-
сандар бүгінде белсеніп бəлшебек болып жүр. Тапқа бө лі не-