Үлкен үйдегі үрей кө кесі мен Сəтен апасының пышылдап ұйықтап жатқан ды-
быстары ғана шығады. Содан байғұс баланың ұйқысы ашы-
лып кетеді.
– Əниім, не істеп жатыр екен? – деп көрші тамда жат қан
шешесін сағынады. Бара алмайды ол үйге. Анау мұрты бар,
қайыс белбеу тағып, басында күнқағары бар қалпақ кие тін
аға бар жанында. Ол барда үйге кіруге болмайды. Бір рет
мұны жанына шақырып айтқан.
– Мен кешке қарай жұмыстан келгенде Ерметтің үйі не
қо на сың, басқа кезде шешеңе келе бер, – деген. Өзі сондай
жаман, əтиінің төсегіне жатып алыпты. Киімдерін де əке ліп
со ның ілгішіне іліп қойыпты. Саптама етігі үлкен-ақ, басы
до ғал дай. Өткенде Ермет көкені теуіп жібергенде ол орны-
нан тұра алмай қалды ғой. Содан қорқады. Шакен апа ол
жоқ та оны қарғайды жылап отырып.
– «Қожайынымнан садаға кеткір. Заман осы арам та-
мақ ті кі болды. Біреудің дайын дүниесіне ие болып. Құдай
жазасын берер əлі. Біттей баланы анасынан тірідей айы-
рып, құдай тапқыр!» – деп келіп Таупанды бауырына басып
ұйықтатады. Тауфиық «алтын пəуескесімен əтиім ке ле ді»
деп күнде үйдің артындағы үюлі қарағайға шығып алып қара
жолға қарайды. Кешке таман Ермет көкесі айтып беретін ер-
тегідегідей əтиі ақ боз атпен шауып келетіндей болып жү ре гі
алып-ұшып жүреді…
Қар еріп жер қарайып қырдан қатынаушылар да кө бей-
ді. Əркімнен ұялып «бір еркекті үйіне кіргізіп алыпты» дей-
тін болды-ау байы кете сала» – деп жүргенде Хадиша на ғыз
масқара болғанын сезді. Екіқабат боп қалыпты. Ит жерік
бас тал ды… Апта бойы айта алмай, келер жетіде əрең айтты
кү йе уі не.
– Төрем, көктем шыға елге барып əке-шешемнің алдынан
өте міз деп едіңіз, – деп бастады.
– Иə, қазір қырдағылар «кəлектіп» болып абыр-сабыр өз-
де рі, – деп «өкіметшілеп» бастады сөзін. – Не болды, мін-