Үлкен үйдегі үрей
тау ғып арттырып береді. Мал терісі мен жүніне бақалшы
неме қа зақ қа бірер кілə қант, жезден соққан жүзік, ине-түй-
ре уіш, айна-тарақ, опа-далап ұсынады. Жылтыраған жез ді
көр ген қа зақ малшысы «Алтын ғой мынау! Күнге жалт-жұлт
етіп көз ді арбайды, бəтшағар», – деп таңданады. Тау ғып үй-
ген мал терісіне бірер түйреуіш, айна-тарақ алғанына мəз.
Сол бақалшы саудагердің бірі – Қарқаралы өңіріне «ақ-
ша мен самаурын қайнатқан» деген атақпен қалған Акметов
деген татар еді. «Переселеннің» соңынан жалғыз-жалпы
келген татар бес-он жылда салдырлаған арбасын ма лай ға
айдатып, қара басы пəуескемен жүретін көпеске айналып
шыға келді.
Пəуескеден түскенін айтсайшы!
Кеудесінде күміс түймелі жилет, ақ көйлегінің жағасы қа-
қай ған.
Аяғында сақтиян сықырлауық етік.
Қолында алтын сапты асатаяқ.
Басында қаражасыл масаты қалпақ. Еңіретіп қойған жи-
рен мұртын əлсін-əлсін ширатып қойып, «Əй, қазақлар, бес
кілə қант пен үш кілə сабынға құнан өгіз!... Берсең – міне,
бермесең – өз жөніңе», – деп қарап тұрғаны. Бара-бара ші-
ре ніп пəуескеден түспеуге айналады. Ортасында жақсы-жа-
қы байы бар, жалбағай тонды қазақтар жік-жапар болады.
«Тү сі ңіз, түстеніңіз, сыбағаңыз əзір», – деп қол тық тап тү-
сі ре ді. Акметов сықырлауық етігімен қаздаңдай басып бара
жатып, «Қазақлар, мені бұдан былай «мырза», – деп атаң-
лар» – дейді. Қазақ қашанда лəббай ғой, «Мырзаке, мал-
жан ның амандығын сұрасып, қона жатып кетіңіз. Сіз түсіп
шық қан үйдің көршілері тұз жаласын қыз ға ныш тан», – деп
дауырығысады. «Қона жатуға уақытым жоқ, түс те нем де
шы ғам. Ал шын тамыр болғың келсе – Қар қа ра лы дан қа-
ра ғай дан қидырып үй салып жатырмын, соның кө рім ді гі-
не үйір жылқыңды байла», – деп кісімсиді татар-ба қал шы.
Пе йі лі жомарт қазекем онымен достасуға ұмтылады. «Есі мі
|