Түстен кейін Ерланның атасы ауырып қалды.Ауа райы кілт өзгерді.Күн суыта бастады.Ерланның әкесі мен мамасы жұмыста.Үй іші суи бастаған соң,пешке жағатын отын жару керек юолды.
Ерлан қойма ішінен балта тауып алды.Қысқа қырқылған ағаштың біреуін алып,балтаны сілтеп қалды.Ағаш екіге бөлінді.Екіге бөлінген ағашты тағы да майдалады.Ол бірте-бірте отын жаруға әбден машықтанып алды.
Оң аяғы қақсап ауырған атасы жаюлы төсекке жата салған еді.Көзі ілініп кетіпті.Бір уақытта көзін ашса, күг кешкіріп қадған екен.Үйде Ерлан жоқ.
Ойнап жүр-ау,- деп ойлады атасы орнынан белін ұстай тұрып.Бір кезде сырттан тарс-тұрс еткен дыбысты құлағы шалды.
Атасы аяғын жай басып терезеден сыртқа көз тастады. «Жаным-ау, мынау Ерланның өзі ғой.Азаматым менің?»
Ата,- деді бір кезде Ерлан терезеден қарап тұрған атасын байқап, - отын дайын.
Сөйтті де жарылған ағаштың біразын құшағына толтырып үйге кіргізді.
Атасы пешке от жақты.Әп-сәтте үй іші жылына бастады.Пеш үстіне қойылған сүт те пісті.
Ата,сүт ішемін,- деді Ерлан.Бұл жолы ол сүтке нан турап,тәбеттене ігті.Қас қарая әкесі мен мамасы үйге келді.Жылы үй олардың көңілдерін көтерді.
Отынды Ерлен жарды.Қолғанат болды деген осы, - деп атасы Ерланның арқасынан қақты.Әкесі мен мамасы қуаныштарын жасыра алмай, күлімдеп тұр еді. (Н.Қадырбаев,200 сөз).
