Шахмардан есенов

Біздің Ғинаят аға сөзіне алып қосарымыз жоқ, дос, замандас, әрі әріптес болған адамнан артық кім не айта алар дейсіз...

Мына бір құжатты біз Ғылым Академиясы мұрағатынан кезіктірдік. Оның мазмұны мұсылманшалап айтқанда «өлі риза болмай тірі байымайды» деген фәлсапаға саяды. Әдетте, қызмет істеп, зейнеткерлікке шыққан соң ешкімге керек еместей, жұртта қалған қараша үйдің күйін кешетініңіз шындық қой. Бір кезде бірге қызмет істеп, «сіз-біз» дескен әріптестеріңнің өзі көзден кетісімен көңілдерінен де өшіріп алып жатады. Жас президент Шахмардан олай етпеді, өздерімен-өздері оңашаланып, академиядан қол үзіп қалған қарт ғалымдарының, академик-профессорларының хал-жағдайын сұрастырды, қызметкерлерін жіберіп хабар алды. Халық айтпай ма қарттық пен жоқтық егіз деп, кайбір хал болсын зейнеткерлерде. Оның үстіне барлық зат тапшы болып, нағыз тоқыраған кезіміз емес пе еді. Бар жағдайға қанық болған соң тез арада комиссия құрылып, Академия Президиумы қаулы қабылдап, зейнеткер ғалымдарға моралдық та, материалдық та көмектер көрсетілді. Қайтыс болаған адамдардың басына барып, құлаған, бұзылған бейіттерін жөндеп және тұрған үйлеріне белгі тақта орнатуды да дәстүрге енгізді. Ол үшін Үкіметтің арнайы рұқсатын алды. Жаңа, әсіресе жас президенттің мұндай қамқорлығына риза болып, алғыс айтпаған адам кемде-кем шығар-ау. Шахмарданға бұл қасиет қайдан келді деп таң қалу орынсыз, ол бұны қартын қараусыз қалдырмайтын кәдімгі қазақи қағидадан, ұлттық үрдістен алып отыр еді.

***