— деп шақырып алып бетінен сүйді.
— Жеңеше-ау! Осының атын Іскендір деп қайдан қойып жүрсің?
Орыстар Александр дейді ғой, — деп сұрады.
Ұрқия баяғыда түсінде Іскендір дуана балапан ұстап бергенін есіне
салып:
— Сонда Іскендір дуананы ырым қып, атын Іскендір қойып едім, —
деді.
Соны айтқанда Ақбілек көзі дөңгеленіп, аз ойлана қалды да:
— Жеңеше-ау! Осы Іскендір мен сияқты емес пе?— деді. Ұрқия
күліп жіберді.
— Сен сияқты болса, сенен туған шығар!— деді.
— Рас айтасың ба, жеңеше? — деген соң, Ұрқия шынын айтты.
Ішіне үрген қарын тығып, өтірік буаз болғанын, Ақбілектің
баласын бауырына салғанын, бәрін сыр қылды.
Ақбілек қуанып кетті:
— Іскендір, бер келші!— деп шақырып алып: — Құлыным-ау!— деп,
бауырына қысып, құшырланып тағы сүйді. — Өлтіретін бала емес
екен ғой! Жақсы қыпсың ғой, жеңеше!— деп, Ұрқияны сүйді.
Аналық сезім Ақбілектің жүрегін қорғасындай балқытты.
— Мен кісі қанын жүктедім деп жүруші ем. Жеңешетай-ай! Мен
шын бақытты екем ғой! Оқуға жараған соң, өзіме бересің ғой!—
деді.
— Берейін,— деді Ұрқия.
Марқакөлдің суы балдай. Марқакөлдің суын ішіп, отын жеген сары
қарын, тұтам емшек жануардың бауырынан сүт сорғалап сүт
емес-ау құт сорғалап көнек-көнек лақылдайды.
Марқакөлдің жиегінде Мамырбайдың Ақбілегі, жас Балташтың
сүйген жары Іскендірін құшып, сүйіп, бала болып, ана болып, көп
әйелден дана болып кеудесіне бағы сыймай, кемерінен аса
шыпылдайды.
Достарыңызбен бөлісу: |
