-тақырып. Мотив және мотивация

1. 
   Мотив және мотивация
   
2. 
   Мотивацияның психологиялық теориялар
   
3. 
   Мотивация және іс-әрекет.
   
4. 
   Мотивация және жеке тұлға.
   

Мотив дегеніміз – адамның түрлі дәрежедегі саналы және астарсанадағы қажеттіліктер жүйесінен туындайтын, белгілі әрекет-қылық актісін орындауға бағытталған итермелеуші күш (түрткі..

Мотивация туралы ұғым әрекет-қылықты сипаттауда емес, оның себебін түсіндіруде анықталады. Бұл “неге?”, “неліктен?”, “не үшін?” деген сұрақтарға жауап іздеуде анықталады.

Мотивация терминімен қазіргі психологияда екі психикалық құбылысты белгілеуге болады:

• 
  индивидтің белсенділігін тудыратын, олардың сиптын анықтайтын қозғаушы күштердің жиынтығы;
  
• 
  әрекет-қылық деңгейін белгілі деңгейде ұстап тұратын процесс.
  

Мотивация әрекеттің мақсатты бағыттылығын түсіндіреді, біртұтас іс-әрекеттің белгілі мақсатқа бағытталған тұрақтылығы мен ұйымдастырылу деңгейімен анықталады.

Мотив мотивацияға қарағанда белгілі әрекетке итермелейтін тұлғаның өзіндік жеке тұрақты қасиеті болып табылады. Сонымен қатар, мотивті көптеген диспозияларды біріктіретін жалпы ұғым ретінде қарастыруға болады. Олар: қажеттіліктер, қызығушылық, мақсат, тілек, олардың икемділігі, көлемі және т.б. Диспозициялардың ішінде неғұрлым маңызды болып қажеттілік табылады.

Адамның әрекет-қылығыда өзара тығыз байланысты қозғаушы және реттеуші жақтар бар. Адамның кез-келген әрекетінің түбінде оны бағыттаушы, жандандырушы нақты тілек-мақсат (қажеттілік. жатыр.

Қажеттілік – қалыпты физикалық және психикалық жағдайды қамтамасыз етуге деген ұмтылыс. Қажеттіліктің негізінде тірі табиғат өлі табиғаттан ажыратылады. Қажеттілік тірі организмді белсенділікке итермелейді. Қажеттіліктерді бастапқы (тума, биологиялық. қажеттіліктер (қорекке, ұйқыға қорғаныс, ата-аналық, сексуалдық. және мәдени, жүре пайда болған (материалды, рухани. қажеттіліктер деп топтастыруға болады.

Қажеттілік – адамның саналы түрде мұқтаждану құбылысы. Ал саналы қажетсінуді – тілек дейміз. Адам қажеттіліктерінің негізі ерекшеліктері олардың күші, олардың пайда болу жиілігі және оларды қанағаттандыру тәсілдерімен анықталады. Адамның қажеттілігін анықтайтын диспозициялар (мотивтер. кезегі келесідей: органикалық – материалдық - әлеуметтік – рухани.

Адам өміріндегі кездесетін проблемалардың бірі – тілектің қанағаттанбауы немесе айналысатын іс-әрекетіне деген қызығушылықтың жоқтығы. Көп жағдайда тілектің орындалмауының басты себебі – тілектің шындыққа жанаспауы.

Мотивация теориялары ежелгі философтар еңбегінде көрніс тапқан. Ал мотивацияның қазіргі теориялары психологиялық білімдердің пайда болуымен қатар дами бастады. Белгілі маман, американ психологы Д.Аткинсонның схемасы бойынша мотивация теорияларының классификациясын түсіндіруге болады. Адам баласы рационалды, ерік тәуелсіздігі бар саналы тіршілік иесі ретінде және жануарлар биолгиялық заңдылықтарға тәуелді санасыз организм ретінде ежелгі бағыттардың негізінде ХІХ ғасырдың ортасында негізгі идеалистікбағыт, Ч.Дарвиннің эволюцианистік теорисы, материалистік бағыт қалыптасты. ХХ ғасырдың басында мотивациялардың жаңа теориялары дүниеге келді: гештальт теория, адам қажеттіліктер (биологиялық. теориясы, инстинктер теориясы, әрекет-қылықтық теория, жоғары жүйке жүйесі теориясы, жануарлардың органикалық қажетіліктері теориялары. ХХ ғасырдың ортасында когнитивті теория, гуманистік теория(А.Маслоу, Г.Олпорт, К.Роджерс және т.б.., әлеуметтік қажеттіліктер теориясы, сонымен қатар адам және жануарлардың мотивациялық сферасының әрекеттік шығу тегі теориясы қалыптасты. Бұл терияларды өздерінің еңбектерінде Д.Макклелланд, Д.Аткинсон, Г.Хекхаузен, Г.Келли, Ю.Роттер, А.Н.Леонтьев(адамның мотивациялық сферасының әрекеттік шығу тегі теориясы. жалғастырды.

Мотивацияның мазмұны адамның әрект-қылығы, атқаратын іс-әрекетінен көрінетіндіктен мотивация іс-әрекет және адамның басқа да танымдық, эмоционалдық бағыттарымен тікелей байланысты.

Адамның әрекет-қылығының себебін түсіндіруді психологияда – казуальды атрибуция деп түсіндіріледі, яғни, танымдық мотивтік процесс(мотивациялық-когнитивтік түсіндіру.. Адамның қандайда бір әрекет-қылығының себебін түсіну, оның әрекет-қылығының әрі қарайғы жалғасуының болжауға көмектеседі. Адамдар арасындағы қарым-қатынаста бұл өте маңызды, демек адам өзінің немесе басқаның әрекет-қылығының себебін түсіндіре алса, онда ол болашақтағы әрекет-қылықтық процесті түсіндіре алады. өйткені оның болжауының логикалық себебі бар. Сондықтан казуальды атрибуция адамдар арасындағы қарым-қатынасты реттеуші қызмет атқарады.

Казуальды атрибуция мәселесі алғаш Ф.Хайдердің “Психология межличностных отношении”еңбегінде қарастырылды (1958.. Адамның әрекет-қылығындағы казуальды атрибуция анық немесе бұл процестің неғұрлым дәл, анық өтуі үшін мотивтің саналы немесе бейсаналы болатындығын білуіміз керек.

Бейсаналы мотивтерге: елігу, гипноздық сендіру, бағыттау, фрустрациялық жағдайлар жатады.

Елігу – жеткілікті түрде саналы емес қажеттіліктер, адам қандайда бір мұқтаждықты анық түсіне бермейді. Мотивтің бұл түрі уақыт өте келе сөнуі немесе анықталуы мүмкін.

Гипноздық бағыттау – мотивтің жасанды формасы, әсер етудің нәтижесінде қалыптасады.

Ал бағыттау және фрустрациялық қалып – саналы емес бола тұра, табиғи жағдайда қалады және адамның түрлі ситуациядағы әрекет-қылығын анықтайды.

Адамның өткен тәжірибесі біртіндеп, байқалмай оның болашақ әрекетіне әсер етеді. Бағыттардың қалыптасу немесе сөну жылдамдығы адамдарда, олардың даралық ерекшеліктеріне қарай әртүрлі болады.

Жалпы бағыт адамның өзінің өткен тәжірибесі арқылы немесе басқалардың әсері, ықпалының нәтижесінде болады. М-ы: адамның суретті, картинаны, портретті қабылдауы. Бағыт адамды тәрбиелеу немесе өзін-өзі тәрбиелеу кезінде өте айқын байқалады. (“жылама – сен еркексің, таза жүр – сен қыз баласың және т.б.”.. Бұл бағыттар қалыптасқан көзқарастарға, стереотиптерге айналуы мүмкін.

Адамда іс-әрекетінде жетістікке жетуге бағытталған өзара байланысты екі түрлі мотивтер бар. Олар – жетістікке жету мотиві және сәтсіздіктен қашу мотиві. Жетістікке мотивтелінген адамдар көбінесе іс-әрекетте жетістік ретінде бағытталатын неғұрлым жағымды мақсат қояды. Олар өздерінің әрекеттерін саналы түрде жоспарлап, мүмкін болатын түрлі ситуацияларды адекватты бағалауға бейім.

Адамның қандайда бір іс-әрекетті орындау нәтижесінде жетістікке жету мотивінен басқа алаңдаушылықтың маңызы үлкен (К.Спибергер, Г.О Нейл, Д. Хансеннің моделі қарастырылады.. Жетістікке жетуге бағытталған адамдардағы алаңдаушылықтың жоғары деңгейде болуы келесі ерекшеліктермен сипатталады:

• 
  эмоционалдық өткірлікпен;
  
• 
  мәселені шешуге берілген уақыттың тығыз болған жағдайында, стресстік ситуацияларда нашар жұмыс істейді;
  
• 
  сәтсіздіктен қорқу (бұл сезім жетістікке жету ұмтылысына басымдылық көрсетуі мүмкін.;
  
• 
  жетістік туралы хабар ерекше қозғаушы (стимуляциялайды.күш ретінде роль атқарады.
  

Адамның өзінің түрлі қажеттіліктерді сезінуі және оған өзінің жеке қатынасы (мінез ерекшеліктері, құндылық, бағыттылық, қабілеттер, темперамент, жүйке жүйесінің тума қасиеттері, әлеуметтік бейімделу. нәтижесінде қандайда бір мотивтер тұрақталып, оның өрістеуі, адамның тұрақты сапа ерекшеліктеріне айналады. Бұндай мотивтерге (жеке тұлға психологиясында кеңінен қарастырылатын. келесі мотивтерді енгізуге болады:

• 
  жетістікке жету мотиві;
  
• 
  сәтсіздіктен қашу мотві;
  
• 
  алаңдаушылық;
  
• 
  нақты бақылау локусы;
  
• 
  өзін-өзі бағалау;
  
• 
  аффиляция;
  
• 
  агрессивтілік;
  
• 
  альтуризм және т.б.
  

Әрбір адамның жеке басына тән дара өзгешеліктің бірі –темперамент. «Темперамент» сөзінің шығу тегіне тоқталар болсақ, «красис» деген грек сөзін латынша-темпераментум дейді. Мұндай атаудың мәні заттардың мөлшер шамаластығы деген түсінікті білдіреді. Сөйтіп, біз темпераментті жүйке жүйесінің табиғи типтік қасиеттеріне тәуелді, жеке адамға тән дара өзгешелік деп білеміз.

Темперамент – организмнің физиологиялық өзгешеліктерімен, әсіресе, жоғары жүйке қызметінің тума қасиеттерімен шарттас психикалық құбылыс. Темперамент адамның жалпы қозғалысынан да, психиканың күші мен тереңдігінен де, адамның көңіл-күйінің ерекшеліктерінен де жақсы байқалып отырады.

Сонымен, темперамент – адамның психикалық әрекетінің нақты динамикасын айқындайтын психиканың дара қасиеттерінің жиынтығы.Бұл психикалық ерешеліктер адамның барша іс-әрекетінде оның мазмұны, мақсаты және сеп-түрткілеріне тәуелсіз бірқалыпты көрінеді, есейген шақта да өзгеріске түспей, өзара байланыста темперамент кейпін өрнектейді.

Темпераменттер жөніндегі ғылымның ірге тасын қалаған ежелгі грек дәрінері – Гиппократ (б.э.д. V ғ... Оның тұжырымы бойынша, әр түрлі темпераменттер адамдар мен жануарлардың денесінде төрт түрлі сұйық заттарға байланысты болмақ. Олар: денені жылытып тұратын-қан, салқындататын-шырын, құрғататын-бауырдағы сары өт және оған дымқылдық беретін қара өт. Организмде қанның пропорциясы артық болса, ол сангвиникалық (латынша «сангиус»-қан., ал шырын басым болса (грекше «флегма»-шырын. флегматик темперамент деп, ал организмде қара өт басым болса меланхолик (грекше «мелай-нехоле»-қара өт., организмде сары өт басым болса холерик (грекше «холе»-өт. темпераменті деп аталған.

Гиппократ организмдегі сұйықтардың бірінен екіншісінің басым болуы кейбір аурулардың шығу тарихын түсіндіруге де жарайды деді, ол мидың ролінтүсіне білді, оны бездердің бірі деп санады. Бұл – адамның жеке ерекшеліктерін жаратылыстық ғылыми зерттеудің алғашқы қадамы еді.

Рим дәрігері Гален (б.э.д. II. темпераменттің санын он үшке жеткізді. Гален организмде жылылық неғұрлым басым болса, адамның темпераменті күшті болатынын, денесі салқын болса, темпераменті баяулайтынын айтты. Бұл секілді түсініктердің прогрессивтік маңызы зор. Өйткені адамның тәнін зерттеу, тәжірибеге көңіл аудара бастау – сол кезде кең жайылған, жан тәнге байланыссыз нәрсе дейтін теріс пікірге үлкен соққы еді.

Орта ғасырдағы ғалымдар темпераментті организмдегі химиялық заттардың құрамына байланысты түсіндіруге тырысты. Кейінен темперамент организмнің түрлеші физиологиялық өзгешеліктеріне, атап айтқанда, қан жолы жүйесінің құрылысына, зат алмасуға, ішкі секреция бездеріне т.б. байланысты деген пікірлер де тарады. Неміс философы И. Кант (1724-1804. өзінің «Антропология» деген еңбегінде темпераменттің төрт түрі туралы толық психологиялық сипаттама берді. Бірақ ол темперамент пен мінез ұғымдарын бір-біріне балама ретінде қарастырды.

Ежелгі дәуірлерден бастап зерттеушілер адамдардың дене құрылымы және физиологиялық қызметінің ерекшеліктерімен сай келетін көп түрлі әрекет-қылықтарды топтап, ретке келтіруге ат салысты. Осыған орай темпераменттің көп түрлі типологтясы қалыптасты. Бұлардың ішінде назар саларлықтай тип – адамның дене құрылымына байланысты дараланып, тума темперамент қасиеттеріне негізделген – конституциялық типология (Э. Кречмер.. Бұл теорияның мәні: әр адам өз дене құрылымына орай өзіндік психикалық ерекшелікке ие. Осыдан, дене мүшелерінің сырттай өлшемдеріне байланысты төрт конституционалды психикалық тип белгіленген:

Лептосоматик – бойшаң, нәзік денелі, көкірек тұсы жайылыңқы, тар иықты, қол-аяғы ұзын, сидыйған.

Пикник – мығым, сезімшең, кіші немесе орта бойлы, қарны қампиған, домалақ бас, қысқа мойын.

Атлетик – бұлшық еттері күшті дамыған, денесі мығым, берік; ұзынша не орта бойлы, кең иықты, жамбас сүйектері тартылған.

Дисплатик – дене бітімі қисынсыз. Бұл адамдар әрқилы мүшелік зақым-сырқаттарға ұшырағандар.

Аталған дене құрылымы типтеріне үш темперамент типі сай: шизотомик, иксотомик, циклотомик. Шизотомик – дене құрылымы нәзік, әлсіз дамыған, тұйық, эмоциялары ауыспалы, тұрақсыз, талаптар мен көзқарастар өзгеріміне ере бермейді, осыдан қоршаған ортаға икемдесуі қиын. Иксотомик – денесі мығым, мінезі байсалды, сезімталдығы кем, ым-ишара жоқ, ойлау қабілеті шабан, көбіне майдашыл. Циклотомик – сезімшең, домаланған денелі, эмоциялары қайғы мен қуаныштың арасында бірдей, тіл табысқыш, көзқарастары шындықтан ауытқымайды.

Жоғарыда баяндалған конституциялық типология теориясының негізін қалаған – Э. Кречмер. Бұл теория Батыс Европада кең қолдауын тапты. Ал осы теорияны өзіндік ерекшеліктерімен осы ғасырдың 40-жылдарында АҚШ-та одан әрі жалғастырған У. Шелдон болды. Бұл ғалымның да темперамент типтерін айыруда ұстанған принципі – адам дене құрылымы және оның өзінің жаңалығы - эмбриологиялық белгілер.

Конституционалдық тұжырымдардың көпшілігі жантану ғылымында өткір сынға алынды. Бұл теориялардың негізгі кемшілігі: тұлғаның психикалық қасиеттерінің қалыптасуында қоршаған орта мен әлеуметтік жағдайлардың ескерілмеуі.

Ал ғылым шындығына келетін болсақ, адамдағы психикалық процестер мен оның қылығы жүйке жүйесі қызметімен байланысты екендігі ежелден-ақ белгілі болған. Темперамент тұрлерінің кейбір жалпы психикалық процестер ерекшелігіне тәуелді келуі И.П. Павлов және оның шәкірттерінің еңбектерінде эксперименталды дәлелденген.

И.П. Павлов иттің шартты рефлекстік әрекет ерекшеліктерін зерттей отырып, олар қылық-әрекеттеріндегі даралық өзгешеліктердің пайда болуына назар аударды. Мұндай айырмашылықтар ең алдымен иттердің рефлекстік қозуларды мен сол қозулардың сөну теңдігі мен дәлдігінен көрінген. Бұл жағдайлардың көрінуі жүйке процесінде қалыптасатын тұрақты қасиеттер – қозу және тежелуге байланысты екендігі жөнінде эксперименттермен дәлелденген. И.П. Павлов темперамент типінің жүйке қасиеттері ретінде қозу мен тежелу күшін, тепе-теңдігін және қозғалмалылығын атап көрсетті.

Қозу күші мен тежелу күші – бір біріне тәуелсіз жүйке жүйесінің дербес қасиеттері. Қозу күші жүйке жасушаларының әрекетшендік қабілетінің белгісі. Осы күшке орай жүйке төзімді, ұзақ не қысқа мерзімді әсерлі қозуды сақтай алады, тежелуге бейімделеді. Ал тежелу күші жүйке жүйесіндегі күшті әоерлерді басып, сөну және біріктіру шартты реакцияларын іске асыру қызметін атқарады.

Жүйке жүйесі процестерінің тепе-теңдігі қозу мен тежелу құбылыстарының өзара бірдейлік сипатын көрсетеді. Осы екі процесс күштерінің аралық қатынастарынан, бір процесс күші екіншісінен басым болуынан тұлғаның ұстамды, байсалдылығы не ұстамсыз, ауыспалылығы туындайды. Жүйке жүйесінің үшінші қасиеті – жүйке процесінің қозғалмалылығы – бір жүйке процесінің екінші түріне ауысу жылдамдығына көрінеді. Сонымен бірге, жүйке процестерінің қозғалмалылығы адам қылық-әрекетінің өмір жағдайларының өзгеруіне сай қалыпқа ене алу қабілетін де танытады. Жүйке жүйесінің мұндай қасиетінің өлшемін бір әрекеттен екіншісіне, енжарлықтан белсенділікке немесе кері өту шапшаңдығымен бағалаймыз. Жүйке қозғалмалылығына қарсы құбылыс – жүйке жүйесінің селқостығы. Бір процесс түрінен екіншісіне өту үшін қаншалықты көп уақыт пен кұш қажет болатын болса, жүйке жүйесінің селқостығы сонша үлкен болғаны.

Аталған жүйке процестерінің қасиеттері негізінде жүйке жүйесінің типі немесе жоғарғы жүйке қызметінің типі деп аталатын құрылым түзіледі.Бұл жұйе әр дара тұлғаның жүйке жүйесіне тән негізгі қасиеттер бірлігінен құралады. Ол қасиеттер: қозу мен тежелу процестерінің күші, тепе-теңдігі, қозғалмалылығы.Осы үш қасиетті негізге ала отырып, И.П. Павлов жүйке процесінің күшіне орай және күшті тип пен әлсіз типті айыра, дәстүрлі Гиппократ типологиясына жақын жүйке жүйесінің төрт негізгі типін ажыратты;

1. 
   күшті, қозу мен тежелуі теңдей, қозғалмалы – сангвиник;
   
2. 
   күшті, қозу мен тежелуі теңдей,салғырт – флегматик;
   
3. 
   күшті, қозуы басым – холерик;
   
4. 
   әлсіз тип – меланхолик.
   

Әрбір адам басқа адамдардан өзінің даралық өзгешелігімен ерекшеленеді. Бұл орайда, адамдар мінез ерекшеліктеріне орай ажыратылады. Мінез деген психологиялық қасиеттің төркіні гректің «характер» деген сөзінен шыққан. Мәнісі – із қалдыру. Психологияда бұл – дербестік мағынасы бар адамға байланысты ұғым.

Мінез - әрбір адамның жеке басына тән өзіндік психологиялық қасиеттер мен ерекшеліктердің жиынтығы. Мінездің қасиеттері мен ерекшеліктері әркімде әрқилы жағдайда байқалып, адамның сол жағдайларға қатынасын білдіреді. Мінез ерекшеліктері – адамның даралық өзіндік психикалық қасиеттері. Дегенмен, адам бойындағы ерекшеліктердің бәрі бірдей, мысалы, естудің нәзіктігі, көздің көргіштігі, есте сақтаудың шапшаңдығы, ақыл-ойдың тереңдігі мінез ерекшеліктеріне жатпайды.

Адам мінезінің көріністері әрбір жеке жағдайда, оның оқиғаларға қатысуынан аңғарылады. Адамның іс-әрекет сапасы сол іске деген қатынасымен қатар ерік-жігеріне, көңіл-күйіне, ақыл-ойына да байланысты болады. Соның нәтижесінде адамның әр алуан психикалық процестері оның іс-әрекет түрлеріне ықпал етіп, адамның ақыл-ойын, көңіл-күйін, эмоциясын, ерік-жігер қасиеттерінің ерекшеліктерін айқын аңғартады.

Қоғам әсерлері мен ықпалдарн бейнелейтін мінез мазмұны жеке адамның өмірлік бағыт бағдарын құрайды, яғни оның материалдық және рухани қажеттіліктеріне, қызығуларына, наным-сенімдеріне, мақсатарына негіз болады. Мінезге қарай адамның дүниеталғамы, өмір мәнеі, әрекет-қылықтарының себептері анықталады.

Адам мінезі сан алуан. Бұл іс-әрекетте айқын байқалады: біріншінің қимыл әрекеттері – шапшаң, екіншісінің қимыл әрекеті – баяу, бірақ тыңғылықты, үшінші – іс-әрект барысында белгілі нақты шешімге келеді және т.б. Адам мінезінде көрінетін мұндай ерекшеліктерді - мінез бітістері дейміз. Қандай жа бір бітіс - әрекет-қылықтың тұрақты, қайталанып отыратын нақты белгісі.

Мінез бітістері мен оның сипатын белгілі қылықтың нақты оқиғаға байланысты болуынан білуге болады, яғни белгілі бітістің көріну мүмкіндігі неғұрлым жоғары болса, ол адам мінезінің тұрақты белгісі ретінде танылады. Бірақ, ықтималды болғандықтан бітіс ұдайы көріне бермейді, адам әдетіндей бірқалыпты, механикалқ қайталана бермейді. Әдет пен мінез бітістерінің арасында өзара байланыс болғанымен олардың табиғаты екі бөлек. Мінез бітістері әдетке қарағанда адам қылығына ықпал ете отырып, сол әрекет-қылық барысында қалыптасады. Сондықтан мінез бітістерінің қалыптасуын әрекет-қылық мотивтерінен бөліп қарауға болмайды.

Мінездің жалпыланған қасиеттері өздерінің диалектикалық қарама-қарсылықтарында көрінеді: күшті-әлсіз, қатал-жұмсақ, тыңғылықты- бейтарап және т.б. Мінез қаталдыңы өжеттік , тайсалмастықпен байланысты, ал жұмсақтықтан адам икемшіл, орнымен шегінеді, келісім жолдарын табуға ұмтылады. Мінездің тыңғылықтылығы мен қайшылығы мінез бітістерінің ішіндегі жетекші және екінші деңгейлі қасиеттердің дәрежесімен анықталады. Қасеттердің бәрі өзара үйлесімді келсе тыңғылықты мінез, ал бір қасиет екіншісімен үндеспесе – қайшылықты мінез орнығады. Адамның қызығушылықтары мен ұмтылыстарының, жан-жақты дамығандығы мен көп түрлілігі мінездің кеңдігін танытады.

Көп жағдайда мінез және темперамент салыстырылып түсіндіріледі. Темперамент пен мінездің өзара байланысы :

1. 
   Темперамент пен мінездің өзара тығыз байланысы (Кречмер.;
   
2. 
   Мінез темпераментке қарсы шығуы мүмкін деген (антогоностикалық қатынас – Викторов, Левтитов.;
   
3. 
   Темпераментті мінездің элементіретінде;
   
4. 
   Темпераментті мінездің тума негізі ретінде мінездің қалыптасуының негізі деп мойындау.
   

Мінезі түракгалған адамда темперамент дербес әрекет көрінісі болудан қалып, мінез бітістеріне сай әрекет-қылықтардың іске қосылу динамикасын айыруға көмектеседі. Мінез және темперамент бітістері адамның біртұтас келбет-кейпінде өзара байланысқа түсіп, тұлға дара-лығының интегралды сипаттамасын береді,

объекттердің маңызымен анықталады:

• 
  Басқа адамдармен қатынасына қарай (шыншыл - өгірікші, әдепті – дөрекі т.б.).
  
• 
  Орындалатын іс қызметіне орай (еңбеккер – еріншек т.б.)
  
• 
  Өз басына болған қатынасына байланысты (сыншыл-өзімшіл т.б.).
  
• 
  Заттарға қатынасынан (сақи – ашкөз, үқыпты – салақ т.б.).
  

• 
  Кабілет – бір адамды екіншісінен ажырататын дара психологиялық ерекшелік. Баршаға бірдей тән касиеттер қабілет бола алмайды.
  
• 
  Кабілет – барша түлғаға тән болған ортақ сапа емес, кей адамға ғана дарыған қандай да бір не бірнеше іс-әрекетті табысты орындауға жарайтын өзара ептілік.
  
• 
  Қабілет – нақты адамда топталған білім, ептілік және дағдылардан оқшау, қажет әрекетті игеру желісінде ғана көрінеді.
  

Осыған орай қабілеттер нақты (актуальный) және мүмкін (потенциальные) болып екіге бөлінеді.

Әртүрлі іс-әрекеттер аймағына қажет білім, ептілік-дағдылар бірлігін жеңіл әрі нәтижелі игеруді қамтамасыз етуші жалпы қабілеттер ерекшелігін дарындылық деп атайды, Дарындылық әрбір адамның ақыл-сана, оқу, шығармашылық, көркемөнер, адамаралық қатынастар түзу және психомоторлық қызметтерінде көрініс береді. Дарынды адамдарға тән қасиеттер: зейінділік, жинақылық, тұрақтылық, әрқашан қызметке дайын болу; мұндай тұлғалар, сонымен бірге, мақсатқа жетуде ақылға сай та-бандылыққа ие, еңбекте шаршап шалдығуды білмейді, басқалармен салыстырғанда интеллекттік деңгейі анағұрлым жоғары.

• 
  оқу материалын шәкірттерге түсінікті күйге келтіру;
  
• 
  оқушы көңіл-күйін қалтқысыз тану;
  
• 
  жүмыста шығармашыл болу;
  
• 
  балаларды өз еркіне көндіре алу;
  
• 
  балалар ұжымын біріктіруге қабілеттілік;
  
• 
  сөз мәнерлігі мен мазмұндылығы;
  
• 
  сөйлеу көркемділігі мен нанымдылығы;
  
• 
  педагогикалық әдептілік;
  
• 
  оқу материалын түрмыспен байланыстыра алу;
  
• 
  байқағыштық;
  
• 
  педагогикалық талапшаңдық (Ф.Н.Гоноболин..
  

Уақыт ағымына берілмей, үзақ мерзім сақталатын

1. 
   Психология – психика механизімі мен оның заңдылықтарын зерттеуші ғылым саласы ретінде.
   
2. 
   Психиология ғылымында қарастырылатын негізгі мәселелер.
   
3. 
   Қазіргі заман психологиясында қарастырылатын жалпы түсініктер.
   
4. 
   Қазіргі заман психологиясының оқыту және тәрбиелеуге байланысты арнаулы салалары.
   

1. 
   Гиппенрейтер Ю. Введение в общую психологию, курс лекции. –М., 1988
   
2. 
   Немов Р.С. Учебник для студентов высших пед. учебных заведений. Т1.(Общие основы психологии) – М., 2003
   
3. 
   Сәбет Бап-Баба. Жалпы психология. - А., 2005
   

№2семинар сабағы. Психологияның пәні, міндеттері мен зерттеу әдістері

1. 
   Психологиялық зерттеу әдісінің негізгі мәселелері.
   
2. 
   Психологиялық зерттеу әдістері тарихынан мәліметтер.
   
3. 
   Бақылау, өзін-өзі бақылау, олардың танымдық ролі.
   
4. 
   Психологиядағы моделдеу, сауалнама, эксперимент, психологиялық тесттер.
   

1. 
   Гиппенрейтер Ю. Введение в общую психологию, курс лекции. –М., 1988
   
2. 
   Немов Р.С. Учебник для студентов высших пед. учебных заведений. Т1.(Общие основы психологии) – М., 2003
   
3. 
   Жарықбаев Қ. Психология. – А., 2001
   
4. 
   Соколова Е.Т. Проективные методы исследования личности. – М.,1980
   
5. 
   Ломов Б.Ф. Методологические и теоретические проблемы психологии – М., 1984
   

№3 семинар сабағы. Психологияның жаратылыстану-ғылыми негіздері

1. 
   Адамның орталық жүйке жүйесінің құрылысы, қызметі және қасиетіне сипаттама.
   
2. 
   Ми қыртысының негізгі өрістері және қызметтері. Ми қыртысы, жартышарлар, гипоталамус, гипофиз.
   
3. 
   Орталық жүйке жүйесіндегі жағдай, ролі және ретикулярлық формацияның қызметі.
   

1. 
   Гиппенрейтер Ю. Введение в общую психологию, курс лекции. –М., 1988
   
2. 
   Гамезо М.В., Домашенко И.Л. Атлас по психологии. – М.,1998
   
3. 
   Лурия А. Мозг человека и психические процессы. Т 1.- М.,1963
   
4. 
   Немов Р.С. Учебник для студентов высших пед. учебных заведений. Т1.(Общие основы психологи) – М.,2003
   
5. 
   Русалов В.М. Биологические основы индивидуально-психологических различий. – М., 1979
   

№4семинар сабағы. Адамның жоғары психикалық функцияларының дамуы

1. 
   Жоғары психикалық функция туралы түсінік.
   
2. 
   Жоғары психикалық қызметтің дамуының негізгі көздері мен алғышарттары.
   
3. 
   Таным процестерінің жоғары психикалық функция ретінде даму ерекшеліктері.
   
4. 
   Сана шындықты бейнелеудің жоғары формасы ретінде.
   

1. 
   Гиппенрейтер Ю. Введение в общую психологию, курс лекции. –М., 1988
   
2. 
   Гримак Л.П.Резервы человеческғой психики. Введение в психологию активности. – М., 1989
   
3. 
   Немов Р.С. Учебник для студентов высших пед. учебных заведений. Т1.(Общие основы психологии) – М.,2003
   
4. 
   Леонтьев А.Н. Избранные психологические произведения: В2т. Т.1. – М., 1983
   
5. 
   Рубинштейн С.Л. Основы общей психологии. СПб., 2004
   

4. 
   Сәбет Бап-Баба. Жалпы психология. - А., 2005
   

6. 
   Столяренко Л.Д. Основы психолоии. – Ростов-на Дону, 1996
   

№5семинар сабағы. Іс-әрекет

1. 
   Адам іс-әрекетінің ерекшеліктері. Оның құрылымы.
   
2. 
   Іс-әрекетке итермелеуші күштер , оның ішкі және сыртқы компоненттері және олардың бір-біріне ауысуы.
   
3. 
   Іс-әрекет түрлері. Олардың өзіндік ерекшеліктері.
   
4. 
   Іс-әрекет түрлерінің даму процесінде құрылымдық ауысуы.
   

1. 
   Леонтьев А.Н. деятельность. Сознание . Личность. – М., 1982
   
2. 
   Рубинштейн С.Л. Основы общей психологии. СПб., 2004
   
3. 
   Психология. Адамзат ақыл-ойының қазынасы. 10томдақ. 2т. Психологиядағы іс-әрекет теориясы. / ред. басш. Ә.Н.Нысанбаев. – А., 2005
   

№6семинар сабағы. Ес процесі

1. 
   Ес процестері:есте сақтау, есте қалдыру, қайта жаңғырту, тану және ұмыту.
   
2. 
   Ес заңдылықтары мен теориялары:естің ассоциативтік теориясы, гештальттеория, психоанализдік теория, ақпараттық- кибернетикалық теория.
   
3. 
   Естің түрлері және ерекшеліктері. Оларды классификациялаудың негіздері.
   

1. 
   Гамезо М.В., Домашенко И.Л. Атлас по психологии. – М.,1998
   
2. 
   Зинц Р. Обучение и память. – Минск, 1984
   
3. 
   Немов Р.С. Учебник для студентов высших пед. учебных заведений. Т1.(Общие основы психологии) – М.,2003
   
4. 
   Рамендик Д.М., Солонкина О.В. Психология и психологический практикум для гуманитарных специальностей. – М., 1989
   
5. 
   Рубинштейн С.Л. Основы общей психологии. СПб., 2004
   
6. 
   Столяренко Л.Д. Основы психологии. – Ростов-на Дону, 1996
   

№7семинар сабағы. Қиял

1. 
   Қиялдың физиологиялық негіздері.
   
2. 
   Оның түрлері және ерекшеліктері, негізгі функциялары.
   
3. 
   Шығармашылық фантазияның нақты және абстрактілі түрлері.
   

1. 
   Выготский Л.С. Собрание сочинений: В6т. – Т.2. – М., 1982
   
2. 
   Гамезо М.В., Домашенко И.Л. Атлас по психологии. – М.,1998
   
3. 
   Жарықбаев Қ. Психология. –А., 2001
   
4. 
   Немов Р.С. Учебник для студентов высших пед. учебных заведений. Т1.(Общие основы психологии) – М.,2003
   
5. 
   Никифирова О.И. Исследование по психологии художественного творчества. – М., 1972
   
6. 
   Рамендик Д.М., Солонкина О.В. Психология и психологический практикум для гуманитарных специальностей. – М., 1989
   
7. 
   Столяренко Л.Д. Основы психологии. – Ростов-на Дону, 1996
   

№8семинар сабағы. Зейін

1. 
   Зейін туралы түсінік(психикалық кейіп және психикалық процесс ретінде).
   
2. 
   Зейіннің физиологиялық негізі (Т.Рибоның теориясы. Зейін және адамның бағыттылығы. Д.Н.Узнадзенің концепциясы. П.Я.Гальпериннің теориясы).
   
3. 
   Зейіннің түрлері. Ерекшеліктері.
   

1. 
   Выготский Л.С. Собрание сочинений: В6т. – Т.2. – М., 1982
   
2. 
   Гальперин П.Я. Кабыльницкая С.Л. Экспериментальное формирование внимания. – М., 1974
   
3. 
   Гамезо М.В., Домашенко И.Л. Атлас по психологии. – М.,1998
   
4. 
   Жарықбаев Қ. Психология. –А., 2001
   
5. 
   Немов Р.С. Учебник для студентов высших пед. учебных заведений. Т1.(Общие основы психологии) – М.,2003
   
6. 
   Рамендик Д.М., Солонкина О.В. Психология и психологический практикум для гуманитарных специальностей. – М., 1989
   

№9семинар сабағы. Тұлғаның қалыптасуы және дамуы.

1. 
   Жеке тұлғаның қалыптасуының алғышарттары.
   
2. 
   Жеке тұлғаны дамыту мәселесін шешудегі теориялардың негіздері.
   
3. 
   Э.Эриксон бойынша жеке тұлғаны дамыту этаптары.
   
4. 
   Жеке тұлғаның тұрақтылығы мәселесі.
   

1. 
   Бодалев А.А. Психология личности. – М., 1998
   
2. 
   Гиппенрейтер Ю. Введение в общую психологию. –М., 1987
   
3. 
   Жарықбаев Қ. Психология. – А. 2001
   
4. 
   Общая психология .Курс лекции../Сост. Е.И.Рогов. – М., 1995
   
5. 
   Немов Р.С. Учебник для студентов высших пед. учебных заведений. Т1.(Общие основы психологии). – М., 2003
   
6. 
   как предмет психологического исследования. – Пермь, 1998
   
7. 
   Рубинштейн С.Л. Основы общей психологии. – СПБ., 2004
   
8. 
   Столяренко Л.Д. Основы психолоии. – Ростов-на Дону, 1996
   
9. 
   Психология. Адамзат ақыл-ойының қазынасы. 10томдақ. 5т. Гуманистік психология. / ред. басш. Ә.Н.Нысанбаев. – А., 2005
   

№10семинар сабағы. Ерік.

1. 
   Адам іс-әрекетін және қарым-қатынасын ұйымдастырудағы еріктің маңызы.
   
2. 
   Тұлғаның бірінші еріктік қасиеттері.
   
3. 
   Тұлғаның екінші және үшінші еріктік қасиеттері.
   

1. 
   Гиппенрейтер Ю. Введение в общую психологию. –М., 1987
   
2. 
   Немов Р.С. Учебник для студентов высших пед. учебных заведений. Т1.(Общие основы психологии). – М.,2003
   
3. 
   Котырло В.К. Развитие волевого поведения у дошкольников. – Киев. 1971
   
4. 
   Рубинштейн С.Л. Основы общей психологии. – СПБ., 2004
   
5. 
   Популярная психология. Хрестоматия: Уч. Пособие для студентов пед. инст./ Сост. Мироненко В.В. – М., 1990
   
6. 
   Выготский Л.С. Собр. Соч. – М., 1983
   

№11семинар сабағы. Мотив және мотивация

1. 
   Мотив және мотивация ұғымдарына психологиялық анықтама
   
2. 
   Мотивтің қажеттілік және мақсаттармен ара қатынасы.
   
3. 
   Адамның мотивтік сферасының негізгі параметрлері және құрылымы.
   
4. 
   Мотивацияның негізгі факторлары.
   
5. 
   Қарым-қатынасқа деген қажеттілік (аффиляция).
   
6. 
   Билеушілік мотивациясы.
   
7. 
   Түрлі әлеуметтік ортадағы түрлі мотивтегі адамдар әрекет-қылығы.
   
8. 
   Агрессивтілік пен фрустрация мотивациясы.
   

1. 
   Гиппенрейтер Ю. Введение в общую психологию. –М., 1987
   
2. 
   Немов Р.С. Учебник для студентов высших пед. учебных заведений. Т1.(Общие основы психологии. – М.,2003 (389-418.
   
3. 
   Леонтьев А.Н. Деятельность. Сознание. Личность. – М., 1982 (189-206.
   
4. 
   Ильин Е.П. Мотивация и мотивы. - СПб., 2000
   

№12семинар сабағы. Темперамент. Темперамент типтері

1. 
   Темперамент типтеріне психологиялық сипаттама.
   
2. 
   Әрбір темперамент типтерінің жетістіктері мен кемшіліктері.
   
3. 
   Темперамент және қызмет.
   

1. 
   Мерлин В.С. Очерк теории темперамента. – М., 1964
   
2. 
   Гиппенрейтер Ю. Введение в общую психологию. –М., 1987
   
3. 
   Немов Р.С. Учебник для студентов высших пед. учебных заведений. Т1.(Общие основы психологий. – М.,2003 (389-418.
   
4. 
   Рубинштейн С.Л. Основы общей психологии. – СПБ., 2004
   

№13семинар сабағы. Мінез-құлықтың табиғаты