Тимур: Батыр қараңды, сайрамай. Әзіліңді көтерер жайым жоқ. Бағана жұмыстан шаршап келгенімде біріңді таппадым. Құдай сендерге тек тіл берген.
Қамажай: Темір-ау, үйде болмасақ, қыдырып жүрген жоқпыз ғой.
Тимур: Қыдырып жүрсіңдер. Паркте. Жігітпен. Осы үйдің қамын ойлайтын жалғыз мен бе? (Әкелері кіреді. Бәрі тұрған орын-орындарында қимылсыз қалады).
Тимур: Ом. Наз... Қыдыр аралап жүрген екен десем, әкеміз екенсіз ғой.
(Әкелері үй ортасына кеп, бәріне үнсіз көз тастайды).
Тимур: Жылаған баланың үніне қарайламап едіңіз, енді не іздеп жүрсіз? Құдайға шүкір ер жеттік. Даусымыз да шықты, дауласып та жатырмыз. Көзіңіз өтіп кетер, сұқтанбай тез кетіңіз. Кетіңіз, кетіңіз...
Қамажай: Тимур...
(Ол жайлап басып шығып кетеді. Оның соңынан әпкесі жүгіреді).
Тимур: Әпке-е.
(Ермек оянып кетеді де, сыртқа жүгіреді).
Ермек. Әпке. Әпке.
Қамажай: Ермекжан. Әпке дегенің қалай? Мен сенің мамаңмын.
Ермек: Жоқ, сен әпкем екенсің. Менің мамам өліп қалған. Сен әпкем екенсің, әпкем екенсің.
Қамажай: Жоқ. Мен сенің мамаңмын. Әпке де, мама де, мама де.
* * *
Стол басында Қамажай, сіңлісі, сіңлісінің құрбысы тамақ ішіп отыр.
Нәзила: Илансаң бар ғой, әпке, таңертеңнен бері Гауһар екеуіміз дым сызған жоқпыз.
Қамажай: Немене, ақшаларың болмай қалды ма?
Нәзила: Жоқ, өзің берген ақшам да болды, Гауһар да құр алақан емес. Ательге барып едік, адам көп екен, шаршап өле жаздадық. Так что, әпкешка, бүгін алдымызға күнжара қойсаң да жей береміз.
Қамажай: Ақшаларың болмаса, ательге неге барып жүрсіңдер?
Нәзила: Бұрынғы ақшалы кездерім еске түсіп... Ательеге ақшалы адамның баруы жаңалық емес. Қолыңнан келсе, ақшасыз барып көр. (Күліп). Жай айтқанымыз ғой. Әпке деймін, ательеге маркизет түсіпті. Гауһарда азын-аулақ ақша бар екен, мен одан қарыз ала тұрмақ едім. Кезекке тұрып едік, жете алмадық. Жете алмағанымыз да дұрыс болды. Әйтпесе, кейін қайдан тауып берер едік.
Достарыңызбен бөлісу: |
