оелгілі антигенді жануарлар денесіне қаита-қаита қүиып, онан соң жануарлардың қан сары суынан қажетті антиденені айырып алу әдісін қолданды. Осы әдіспен алынган антидененің өнім мөл- шері төмен, өзгешелігі нашар, тазалық дәрежесі томен, реакция белсенділігі жеткіліксіз болды. Бүл қиын мәселені шешу үшін, ғалымдар көп жылдар бойы зерттеп лимфоциттерді пайдаланды. Олар жануарларда иммунитеттің реакциясы пайда болу барысын- да денедегі В-лимфа жасушаларының көптігінен миллион түрлері- ден асатын өзгеше антидене бөліп шығаратынын, бірақ әрбір В- лимфа жасушасын жыныссыз көбейту яғни клондау, жасушалар тобын қалыптастыруы тиіс. Дене сыртында, яғни сыртқы ортада өсіру жағдайында бір В- лимфа жасушасының шексіз көбеюі мүмкін емес. Бұны Аргентина ғалымы Ц. Мильстейн мен неміс ғалымы Г. Келлер «тапқырлыққа ие» тәжірибе жобасын жасау арқылы шешті. Олардың пікірінше сүйек миы мен көкбауырдан бөлініп алынған біртүрлі В лимфоцит- тер және оның ағзадан тыс көбейтілген түрлері антиденелерді өндіруге бейімді. Ол үшін алдын ала тышқан организміне екпе антигені егілді, кейін көкбауырдан антидене өндіруші В лимфоцит- тері бөлініп алынды. В лимфоцитгері мен сүйек миының ісік жасу- шаларының өңделіп алды 131 і
Будан жасушаларының жеткілікті мөлшерін алу үшін, оларды жасанды өсіру ортасында немесе тышқанның қүрсақ қуысында (асцидтік сүйықтықта) өсіреді. Нәтижесінде ғалымдар моноклон- дық антиденелер алу мүмкіндігіне ие болды. Әрі осы екі ғалым еңбегі үшін 1984 жылы Нобель сыйлығымен (медицина саласында) марапатталды. Моноклонды антиденелер өздерінің қасиеттері
