Тәттігүл. Ал, не істедік енді?
Оспан. Не істейтіні бар, той қамына кірісу керек.
Тәттігүл (Оспанды құшақтап сүйіп). Мейлі, ендігі балаң тілімізді алатын болады.
Оспан (қуанып). Рас па, Тәтті?
Тәттігүл. Рас, мен енді ұл туамын. Оны қазақша оқытып, Зәуре алмаған тілімді алғызамын.
Оспан. О-о, менің балам – мұрагерім болады. Сен – ғажап әйелсің, Тәтті!
Тәттігүл. Қара томпағым менің! Қалай шыдап жүргенсің сен осы уақытқа дейін?!
Оспан. Сүйгендіктен!
Тәттігүл. Қандай құдірет едің сен, махаббат!
Оспан. Тәтті, біз оны ешуақыт Зәуре құсатып шөре-шөреге салмайықшы!
Тәттігүл. Зәуренің өзі ғой, тілімізді алмай, әуреге түсірген.
Оспан. Енді қайтсін, біз өзіміз оны шыр-пыр қылған.
Тәттігүл. Иә, десеңші, апыр-ау, балалардың махаббатында неміз бар еді?
Оспан. Соны айт!
Тәттігүл. Құдайым-ай, елдің басын аямай-ақ қатырған екенмін мен. Осының бәрі кімге керек еді?
Оспан. Оны Әлімнің Ерланы айтқан жоқ па еді, бұл – жастарға емес, бізге, ересектерге керек әңгіме.
Достарыңызбен бөлісу: |
