Сәлима. Сен енді көп қоқилана берме, айтқанды істе!
Қайрат (өршеленіп). Істемеймін! Жалпы, аулақ жүріңдерші өздерің менен.
Фатима. Мен сізден сұранамын, мама, осы шаруаны өзіңіз реттеңізші.
Сәлима. Қайраттың мұрнына да адамгершіліктің иісі баруы керек шығар.
Фатима. Дұрыс қой, мұның мұрны арақтың иісінен басқаны ұмытқан.
Қайрат (ас үйден бір шөлмек арақ, қырлы стақан алып шығып). Фатима, өт-те дұрыс айтасың. (Шөлмек аузын мұрнына таяп) мұның иісі – жұпар, дәмі – бал. Іштің болды, қайғың қашады, әруағың асады. (Стақанға арақ толтырып, демалмай тартып алады). Уһ, міне, енді маған Сәлімнің де, Сәлиманың да, соттың да, прокурордың да кәпекке қажет емес. Тек сен керексің, Фатима. Қатыным менің, жанымда сен болсаң, дүние түгел маған! Келші, аймалап бір сүйейін.
Фатима (Қайраттың құшағына кіріп). Маған да ешкімнің қажеті жоқ. Арақ іш, тамақ іш, аман жүрші, әйтеуір.
Қайрат (Фатимамен сүйісіп). Осы сөзің, түсінігің ғой мені саған құл ететін.
Достарыңызбен бөлісу: |
