К.Даге жэне баскалары), постимпрессионизм (П.Сезанн, В.Ван-Гог, П.Гоген жэне т.б.), символизм (Ш.Бодлер, О.Врубель, Верлен жэне т.б.), модернизм (Пруст, Кафка, Т.Манн; И.Стравинский жэне т.б.), акмеизм,экспрессионизм) жэне т.б. жатады. Бұл бағыттардың барлығы XX ғасыр көркем мәдениетінің өзіндік санасы - постмодерннің калыптасуына ыкпал етті. Постмодерннін элеуметтік-мэдени парадигмасы эстетикалык ізденістің пәні мен объектін түбірлі өзгертеді. Эстетиканың объекті тылсымдык нактылықтармен, саңаның өзгерген жағдайымен, аугастік ойлаумен, неомифологизммен жэне мүмкін болатын әлемнің семантикасымен сипатталатын көркемдік әлемдік элемнің гиперкеңістігіне, гипермэтініне, гиперэлеміне көшіріледі. Мэдени мэтіндер бұкаралык санаға терең енеді. Эстетика пэнінің өзі символикаландыру мен категорияландыру арқылы көркемдік нактылыктың кеңістік пен уакытта тэртіпке келтірілуімен, ягни мэдениеттің трансляциялануымен ерекшеленеді. Символдар мен мағыналардың жүйесі ретінде оны зерттеуді эмпирикалык жэне теориялык талдауға көнетін элеуметтік- мэдени нактылыктардан тыс жүргізу кажет, өйткені көркемдік мәдениеттің объекті өзінше өмір сүреді. Мұндай талдау символдардың өзара байланысын, сонымен катар, мэдени тэртіптің алғышартгары мен принциптерін белгілеуге мүміндік береді. Мысалы, “атжалман касқырдың” символикалык образын Қазакстан Республикасындағы казіргі социомэдени процестердің контекстінде карастыруға болады
