Әдеби KZ
– «Адасқанның – алды жөн, арты – соқпақ», – деп Жомартбек ақырын
әндетіп қойды.
– Осы кітапты көрсем бар ғой, – деді Зайкүл жұмыртқадан тағы бір асап
жатып, этажеркадағы кітаптарға көзі түсіп кетіп, – аза бойым қаза болады.
Кітапты жек көретіндігімнен бе қайдан білейін. Әнеукүні түсімде бар ғой,
Меңтай, бар кітап жиылып мені сабап жүр. Мынау Жомартбектей шілмиген
жұп-жұқа «Логиканың» өзі жұдырығын түйіп ентелеп келе жатыр. Түсте
кітаппен төбелескен не болады екен осы? Білесің бе, Меңтай? – Меңтай
басын шайқады. – Ендеше мен емтиханда құлап қалатын шығармын деп
жорыдым.
– Сен құласаң, мен мұрнымды кесіп берейін, – дейді Жомартбек қуланып.
– Керегі жоқ мұрныңның. Бірақ қалай құламаймын төрт жыл оқығаннан
түйірдей ештеңе жоқ басымда. Сенесіңдер ме осыған?
Біз үшін жауапты Жомартбек берді.
– Сенеміз. Бірақ сендей сұлу қызға жасаған жар болады, Зайкүл.
Зайкүл мақтанып, қуанып қалды.
– Табиғат әділ ғой, шіркін, – деді ол. – Ой бермей, маған өң бергенін
айтсаңшы! – Үстел шетіндегі айнаны алып, басын қисаңдатып бетіне тосты. -
Мынандай өңі бар кісіге ойдың керегі не? Әһ?
– «Айнаның қарсы алдына маймыл барып», – дейді тағы да Жомартбек
әндетіп, бірақ «маймыл» деген сөзді Зайкүлге естіртпей міңгірлей айтып. –
Жаман болсаң да, жас болғанға не жетсін, Зайкүл.
Біз бәріміз ду күлеміз. Сөйтіп Зайкүл кетеді. Одан соң өзгелер келеді. Күлкі
күлкіге жалғасады.
422
Достарыңызбен бөлісу: |