Әдеби KZ
– Менің шарабым, шербетім мінеки, – деп қасымда бейқам отырған
Меңтайдың бетінен сүйіп кеп алдым.
– Күн сайын ішесің, күнде мас боласың, ә? – деді Жомартбек желпініп.
– Иә.
Зайкүл сықылықтай күліп, стаканға қайтадан қолын созды.
– Олай болса, ішемін.
– Ербол, Зайкүлмен соғысып ішсеңші, – деп Меңтай маған да құйды.
– Ендеше маған да тамыз, – деп Жомартбек те стакан тосты. – Бәрібір Ербол
Зайкүл екеумізге басқа шарап-шербетінен татырмайды.
Зайкүл орта стакан шарапты бір-ақ қағып салды да, күлді кеп.
– О не, Зайкүл? – деді Жомартбек бұрылып.
– Менің шарабым басқа дегенде мұның өзі оңаша ішіп жүрген бәлзамы бар
екен десем.
Мен бір мықтының үйінен ішкемін ондай бәлзамды. Бірақ оның сауыты
қыздың беліндей жіп-жіңішке болады екен. – Осы арада Зайкүл көзінің
қиығымен Меңтайға қарап қойды. – Ал, мына Ерболдың бәлзамының
сауыты... – Зайкүл одан сайын сықылықтады.
– Аузын кенеппен тығындап қоятын қойшылардың карелин сауытына ұқсай
ма, қалай, Жомартбек?
Меңтай қызарып кетті, бірақ үндемеді. Іші білініп, жүріс-тұрысы ауырлап
қалған жарымды сөккені маған да ұнамады. Жомартбек те теріс айналып
кетті.
420
Достарыңызбен бөлісу: |