Әдеби KZ
Ал тыңдаңыздар. Азғантай ғана өзі де.
«Ербол, жаным Ербол!
Өткен түнде, сен мені перзентханаға әкеп салып қайтып кеткеннен кейін
маған осында өліп қалатын шығармын деген ой келді. Мен өлсем де, бала
өлмесе екен деп тіледім. Атын өзің қой. Сен не деп қойсаң, мен соған
ризамын, менімен келістім деп есепте. Бұл – менің болашаққа жолдаған
сәлем хатым болады ғой сонда, иә, «Мамаң аты кім?» десе, «Метай» дейді
ғой ол тілі шыққан соң. Ол мені айтқаны ғой. Сонда сен күлесің де, күрсініп
мені еске аласың ғой.
Жо-жоқ, бұл жай ой ғой, Ербол. Мүмкін, мен өлмейтін шығармын. Бірақ:
«Өлетін адам ажалын сезінетін сияқты» деп сен өзің айтушы едің ғой. Мен де
бірдеңені сеземін бе, қайдан білейін. Сезбегенім жақсы болар еді. Бәлкім,
бұл сені шексіз сүйетіндігімнен шығар. Сенен ажырамасам екен деген тілегім
өзінен-өзі үрейге ұласатын болар. Сүйген жүрек – дірілшіл, күйген көңіл –
ырымшыл келетін шығар тегі.
* * *
Ерболым менің!
Мен тағы да қорқынышты ойлар ойладым. Адамдар бірін-бірі сүйеді. Содан
соң біреуі өліп, саудыраған сүйек болып, жер астында қалады. Ол ештеңені
де білмейді, сезбейді.
Ештеңеге қиналмайды, ойламайды. Бірақ бар салмақ, бар ауыртпалық тірі
қалғанға түседі ғой. Жаман, арсыз жар есепті тіршілігін жасай жатар. Адал
жарға ауыр тиеді-ау жалғыздық. Шіркін, шын сүйіспеншілікпен қосылған
428
Достарыңызбен бөлісу: |