Әдеби KZ
– Әй, әй, өкпелеп қалдыңдар ма? – деді Зайкүл бірден күлкісін тыйып. – Мен
қалжыңдап айтамын.
– Мен қалжыңды білмейді дейсің бе, Зайкүл, –деді Меңтай.
– Алаңдамай тамағыңды ішіп ал.
– Сенің осы ешкімге ренжімейтін мінезің үшін жақсы көремін, Меңтай, – деді
Зайкүл шанышқыны қайтадан қолына алып. – Менің бір ауыз қалжыңымды
көтере алмай мына екеуі торсиды да қалды. Ойпырай, биыл госэкзамен келе
жатыр ғой.
– Зайкүл қолына алған шанышқысын қайтадан тастай салды.
– Анау кітапты көріп ойыма түсіп кетті.
– Бір тілде бірыңғай таза сөйлеуге болмай ма осы? – деп Жомартбек Зайкүлге
тағы тиісті.
– Өзім орысша араластыра сөйлегенді сүйемін.
– Өйткені сен Чеховтың «қарындасысың» ғой...
– Онда жұмысың болмасын. Араластырып сөйлесең ең жоқ дегенде екі тілді
білетінің білінеді. Маған жұрт Сағынова орысшаға да, қазақшаға да судай
екен деп түсінсе болды, басқаның керегі жоқ.
– Оның атын көзбояу дейді.
– Әй, болса бола берсін! Меңтай басын шайқады.
– Ол жөн емес қой, Зайкүл.
– Өзіңе не ұнаса – сол жөн, басқанікі не керек, – деп Зайкүл шанышқыға
қайтадан қол созды.
421
Достарыңызбен бөлісу: |