214
танымның тарихи дамуынан ажыратады. Дидактиканың таным
теориясын мойындамайтын автократиясы сияқты, танымды
қоғамдық тәжірибеден оқшаулап, жеке тәжірибеге негіздеу,
танымды тарихи даму негіздерінен ажыратып, жекелей дамуын
басшылыққа алу әрине педоцентризмге әкеледі. Бұл да қате
көзқарас болады. Ол натуралистік психология мен педагогика-
ның ұстанымдарына әкеледі. Бұл көзқарастың қателігі – логи-
калық пен тарихилықтың алшақтығында.
Аталмыш басты мәселені шешуде ең дұрысы – оқу жолы мен
таным үдерісінің
бірлігі
(теңдігі емес) мен
айырмашылығын
(мүлдем әр тектес, әр түрлі екендігін емес) тану болып табылады.
Оқыту мақсатында білім материалдары шынымен де арнайы
сұрыптаудан өтуі керек. Арнайы сұрыптаудың жалпы ұста-
нымдарын анықтау – дидактиканың ісі. Оның
өзіндік
міндеттері
бар және ол міндеттер ғылым тарихын қарапайым жолмен қайта
беру немесе таным теориясы қағидаларын механикалық қайта-
лаудан тұрмаса керек. Дидактика оқу материалын неғұрлым
жақсы меңгерту үшін сұрыптай отырып, нақты
пәнді
, нақты
материалды
материалдың меңгерілуін қамтамасыз етуі керек.
Бұл пәннің өзінің объективтік логикасы болады және оны бұзу
мүмкін емес. Танымның тарихи дамуы барысында айқындалатын
логика танымның тарихи дамуы мен оқу үдерісін біріктіретін
ортақ негіздерді қалыптастырады: олардың бірлігі осында.
Танымның тарихи дамуы барысында бұл логиканы анықтау үшін
белгілі бір жолдар өткеріліп, тарихи дамудың нақты жағдайла-
рына қатысты пәннің логикасын айқындап берді; оқу үдерісінде
бала логикалықтан пәннің объективті логикасын өзінің жеке,
даму ерекшеліктеріне сай игереді. Сол себепті оқу жолы мен
таным жолы қаншалықты бірлікте болғанмен де айырмашы-
лықтары бар. Сонымен қатар оқытудың жолдарын анықтау бала-
ның даму заңдылықтарын, соның ішінде оның психикалық да-
муы туралы білімдерді білу қажеттілігі туындайды.
Достарыңызбен бөлісу: