Үлкен үйдегі үрей – Əже, Ырысты апайым келді! – деп Санат былдырлап
бөл ме сі не кіргенде, басын көтеріп алып:
– Қанеки, апатайынан сол. Құлдығым! – дегенінше бол-
ған жоқ, бойжеткен келіп əжесін құшақтай алды. Шө бе ре сі-
нің иісіне мас болған əжесі:
– Шүкір… шүкір… О, Жаратқан көрсеткеніңе шү кір…
құл ды ғым ды, – деп қолынан, бет-аузынан сүйіп жылап
жатты.
– Бүгін өліп қалсам да арманым жоқ, – деп қояды.
Ырыстының қысқы демалысқа келгені көршілері үшін
ша ғын тойға ұласып, одан Қарағандыға жиналысқа кеткен
əке ле рін күтіп отбасындағылар түн ортасында жастыққа бас
қойды.
Бойжеткен Ырыстының көркемдігі баяғы Арсланның
рухын қайта оятты. Əдеттегідей, терезеге ақ жібек шілтер
пайда болды… ол желмен желпігендей қозғалды. Төсекте
ұйық тап жатқан аруды жел сипап өтті. Ай сəулесімен жі бек
шілтер арасынан елес шықты. Бөлменің бұрыш-бұ ры шын
барлағандай шарлап шықты да төсектің жанына келді. Қыз
балбырап тəтті ұйқыда жатыр еді. Елес алдымен ая ғы нан
жо ға ры лай сипап шықты. Шашынан сипады, қолы маң да йы-
на тигенде қыз оянып кетті.
– Кім бұл? – деп басын көтере бергенде елес терезеден
түскен ай сəулесіне сіңіп жоғалды… Қыздың көз алдында ақ
көйлек-дамбалы ағараңдады..
– Кім бұл? – деп Ырыс басын көтеріп терезе жаққа қа ра-
ды. Маңдайын сипаған салқын қол табы əлі сезіліп тұрды.
Ақ киімді адам терезеге қарай жүрген еді… Қыз есін жи ған-
ша жоғалып кетті.
– Əже, – деп еді, əжесі де оянбады. Төсектен түсіп əже сі-
нің жанына келді. Əжесі іргеге бетін беріп жатыр екен.
– Ырысжан, о не?– деп бері бұрылды да ыңқылдай жө-
нелді.
– Əже, бір жеріңіз ауырып жатыр ма? – деді.