Үлкен үйдегі үрей дү ние ге тамсанып қарап тоймады. Анасының жасауға деп
бергендерін бөлек бөлмеге жидырып қойған, онда ешкімді
кір гіз бей ді. Ашқанбек ұстаға жасатқан ақ сандығының кіл-
тін шашбауына тағып алды. Жауырынынан əрең асатын бес
тал шашының ұшында күміс кілт жылт-жылт еткен сайын
тербеле басады. Үстіне апасы берген бар жақсысын киіп ала-
ды. Шапаны биқасап, қызылала бəтес көйлек, дүрия жең сіз.
Ақ үй дің салтанатты баспалдақтарымен сыртқа бір кі ріп, бір
шы ға ды. Елден келіп ат байлап жатқандарды көрсе көз де рі-
не түсіп қалу үшін қақпа жаққа əрнені сылтау етіп бар ғыш-
тай береді. Таныстар кездесіп қала ма деп үміттенеді. Қо ңыр
ауылдан шыққан қойшының қызын кім танысын, тек «Мыр-
за ның тоқалы осы екен ғой», – деп іштен ойлайды да кейбі-
реуі бас изеп, кейбіреуі тіпті қарамай да өте шығады.
«Осыдан мырзама ұл тауып берейін, көрсетермін татар
қа тын ға жағынғанды. Өздерінше мені кісі демейді ғой», –
деп іштен тыртиып жүрді. Күн сайын аяғын еріне, санап
басатын, басын шалқайта ұстайтын əдет жамады. «Мыр зам-
мен олай сөйлесем, былай сөйлесем...», – деп күні бойы өзі-
мен-өзі əлек қиялдан.
Күндердің күнінде елден апасы келді, Қантай же ңе ше сі-
мен. Олардың қақпадан енгенін байқап қалған бір қыз мет ші
əйел үйге жүгіре кірді де:
– Жеңеше, апаңыз келді! – деп қуана жеткізді.
Өзі иіліп тұр екен, татар қатынға қызмет еткендей. Хади-
ша ішінен не пəле ойлап жүрсе де, шындығында жас əрі бала
емес пе хабаршының соңынан жүгіріп ала жөнелді де сырт-
қы есікке жақындағанда əлгінің қажейкесіекені есіне тү сіп
кетті. Артынан қалмай құлдыраңдап келе жат қан ға бұ ры лып
апасы мен жеңешесіне жақындағанда оларға естірте:
– Шəлиға, шəй қамдап, қонақтарды күтуге кірісіңдер! –
деп бұйрық берді. Хадишаның даусы сенімсіздеу шықса да
құлы артына бұрылып қазандық үйлерге қарай жүгіре жө-
нел ді. Құлдың құлдыраңдағанын көргенде Хадишаның ба-
қыт тан басына қан жүгірді. Өзі: