Сәуле Досжан
21
– Апа, жеңше! – деп сағынышты дауыспен кейуана мен
іле сіп келе жатқан келіншекті қапсыра құшақтады. Апасы
бай құс та сағыныштан жылап жіберді. Жеңешесі көтеріп
келе жатқан қоржын-қошалағын жерге қоя салып, арбиған
қол да рын қанатша жайып, қайынсіңлісін бас салды.
Дастарқан басында анасы Зерліқан сабыр сақтап, бəй бі-
ше лік танытып отырды. Ал, Қантай жеңешесі жан-жағына
тамсана қарап, терезенің шілтерін, төсек жапқыштардың ма-
тасын ұстап көріп, кілемдердің түгін сипап таңданып жүрді
де қойды. Енесі келініне отыр деп айта алмады. Зыр жү гір-
ген қыз мет ші лер ді көріп жеңгесі:
– Бойжеткен, сен тіпті ештеңе істемейсің бе? Кір-қо ңың-
ды да жуа ма? – деп сұрады.
– Ой, жеңеше-ай, кір-қоң болатын бұл қойлы ауыл емес
қой. Біз өте таза тұрамыз. Төсек-орынды ауыстырып салып,
киі мім ді жуып береді. Шоқпен қыздырған темірмен киім-
дер дің қыртыстарын жазып, əдемілеп қояды. Біз жуынып,
ауыстырып киеміз де бұрынғысын жууға береміз. Кірлемей-
ді де. Сыртта монша деген бар, соған жуынамыз, – деп мақ-
тан ды Хадиша.
– Күні бойы ештеңе істемей ішің пыспай ма? – деп ауы-
зын сылп еткізді шешесі. Өзі байғұс үйдің, қора-қопсының
тір лі гі нен ала таңнан қара кешке сүрсігіп жығылатын. Қан-
тай дың күні сиыр сауып, құрт-май алып, келі түйіп, кір
жуып, қора тазалаумен өтеді. Қарқаралының жайлауынан
келген екі əйелге қаланың, татар байының тірлігі таң болды.
Кетерде жеңешесі Хадишадан:
– Бойжеткен, сені ұзатқалы да екі маусым ауысып қап-
ты, бірдеңең жоқ па? – деп бүйірінен түртіп əзілдеді де, сол
бірдеңенің хабаршысы қалай болатынын сыбырлап тү сін-
дір ді. Хадиша да сыбырлап өз бойындағы өзгерістерді же ңе-
ше сі не айтты. Анасы аулақтау жерде ішек-қарын тазалаған
əйел дер дің тірлігіне қарап тұрған. Жеңге мен қайын сің лі нің
сы быр лас қа ны нан Хадишаның сол бірдеңені көтергенін əккі
|