Үлкен үйдегі үрей
масады. Лас пəлекеттер. Ал, мен саған өзім сүйеніш бо ла йын
деп ұсыныс жасап отырмын. Оқытам, қызметке тұр ғы за мын.
Үй де аласың комбинаттан. Саған артық бола ма? – деп қай та
жақындады, менің үндемегенімді пайдаланып.
– Сен тек менікі болып жүрсең болды. Анда-санда құ ша-
ғы ма қысып тұрсам болды, – деп тағы құшақтамаққа ұм тыл-
ған да диванды айналып терезеге секіріп шықтым. Ол қор-
баң дап ұстаймын дегенше терезені ашып үлгердім.
– Гүлжантай, қойсаңшы, алтыным. Мынау үшінші қа бат
ұшып кетесің, – деп жалынды.
– Мені шығарып жібермесеңіз, ұшып өлемін! – деп сырт-
қа қарадым мойынымды бұрып. Көше шамдарынан ма ңай
жа рық еді. Далада əлі қар жатыр. Терезенің алдында əл де -
бір ағаш өсіп тұр. Сыртта жан баласы көрінбейді. Бəрі той-
лап болып, құшақтасып-құшақтасып бөлмелерге тарап кет-
кендей.
– Гүлжантай, қойсаңшы, алтыным, – деді тағы Марат
Жангалиевич кəдімгі өз əйелін еркелетіп тұрғандай. – Кел,
түсе ғой, бірден айтып шошытып жібердім бе, жəйлап тү-
сін ді ре йін, – деп екі қолын созып баласын шақырғандай ша-
қыр ды. Мен терезеде тепсініп тұрып:
– Мені ұшып өлмесін десеңіз, Сіз есікті ашып, ана бөл ме-
ге кіріп кетіңіз, мен шығып кетем! – деп шарт қойдым.
– Сен əлі осы мүмкіндікті жіберіп алғаныңа өкінесің, ой-
лан бүгін жіберейін, егер ой түссе кабинетіме келерсің, – деп
сөйлеп барып есікті ашты да, жатын бөлмеге кіріп кетті.
Мен терезе алдынан тездетіп секіріп түстім де, есіктен
атып шықтым. Есімді төменгі қабатқа түскенде бірақ жи-
дым. Қолымда пышағым бар жалғыз өзім залдың ортасын-
да тұрмын. Есіме сол қабаттағы дəретхана түсіп, сонда кіріп
пышақты тастап, бетімді жудым. Реттеліп алып, 113 бөл ме-
ге келдім. Есік ашық екен. Сырттың жарығынан бөл ме нің
ішіндегілер анық көрінеді. Елена Алексеевнаның жанында
бос тұрған төсек менікі шығар деп, шешінбей қисая кет тім.
|