Сәуле Досжан
207
Ба ға на ғы жағдайдан қорыққаннан ештеңе естімеген екен-
мін, басқа бөлмелерде біреулер əн салып, біреулер ай қай лап
күліп əлі у-шу болып жатыр. Таңға ұйқым қашып, көз іл ме-
дім. «Мына жұмыстан кетуім керек, əйтпесе, ана бұқа ма ған
ашына бол деп тыныштық бермейді», – деген ойға бекіндім.
Ертесі қалаға қайттық. Сол келгеннен жұмысқа бармай
қой дым. Дүйсенбіде Шолпанның кабинетіне барып жұ мыс-
тан кететінімді айтып, құжатымды сұрадым.
– Немене, Золушка басқа сарай тауып алдың ба? – деп
тиісті сал бөксе. Үндемей ала көзіммен қарап тұра бердім.
– Ертең кел, бүгін сенің қарызың жоқ па анықтауым ке-
рек алдымен, – деді. Менің жұмыстан кететінімді естігенде
Дəмелі:
– Байқұс бала қайда бармақсың, жап-жақсы істеп жүр-
ген жерден кетем деп, су шықты ма? – деп кейісін келіп. –
Өмір бойы картоп аршып жүрем дедің бе, жазға қарай бас-
қа жаққа ауысар едің. Шолпанның сөзіне мəн берме, – дей ді
мені тоқтатып. Оңаша бір сəтте өткендегі бастықтың «ұсы-
ны сын» айттым.
– Сұмдық! Сені Шолпанмен салыстырып жүр ме, обал
емес пе, əкесіндей адам сөйте ме, арсыз, – деп күйіп-пісті.
Менің өзімен күндес болмай тез кететініме қуанды ма, ер-
тесіне Шолпан өзі менің құжаттарымды алып кухняға келді.
– Гуля, ақ жол саған, міне құжаттарың, – деп қолыма ұс-
тат ты. «Золушка», – демей қалыпты. Дəмеліні бетінен сү йіп,
құ шақ тап қоштасып алғашқы жұмыс орнымнан «өз еркім-
мен» кете бардым...
* * *
Жұмыстан кеткенде қайда барам, жататын жерім баяғы
Тол ға най дың жанындағы төсек. Үйге келсем, ешкім жоқ. Со-
дан жалғыздықта отырып, енді қайда барсам екен деп ойлан-
дым. Енді кім мені Тұрсынайға ұқсап есіркеп жұмысқа тұр-
208
Достарыңызбен бөлісу: |