Үлкен үйдегі үрей
– Иə, Марат Жангалиевич, біз бірінші қабаттағы бөл ме де
жатамыз, – деді.
– Онда сен бара бер. Гуля менің қарындасым, соған айта-
тын бір мəселе бар, – дегені. Менің зəрем ұшты. Елена Алек-
сеевна иығын қысты да:
– Жақсы. Қайырылы түн! Гуля, біздікі 113 бөлме, – деп
кете барды.
Мен не істерімді білмей, шалғышымның жиегін тістеп
есік алдында тұрып қалдым.
– Гүлжан, былай шығып отыр! – деп диванды көрсетіп
бұ йыр ды бастығым. Аяғымды санап басып диванға жа қын-
да дым. Көз қиығыммен байқап тұрмын, ана кісі стол ше-
тін де қалған ішімдіктің біреуін ашып, екі фужерге құй ды.
Қызыл шарап екен. Мен төмен қарап, отырмын. «Не айтар
екен», – деген ойдамын. Əлгі екі фужерін қолына ұс тап ма-
ған жақындады.
– Жасың нешеде? – деді алдымен.
– Он сегізге толамын.
– Бой жетіп қалыпсың ғой. Мектепті қашан бітірдің?
– Былтыр...
– Содан бері оқуға түспедің бе?
– Жоқ...
– Қаласаң алдағы жазда түсірейін...
Үндемедім.
– Кел, сенің бүгінгі мерекең үшін алып қояйық! – деп ма-
ған фужерді ұсынды. Қолымды соза қоймағаннан кейін:
– Ұстасаңшы, не əлі шарап ішіп көрмегенбісің? – деп сұ-
рады.
Фужерді алдым да басымды шайқадым.
– Немене, тіліңді жұтып қойдың ба? Шешсеңші мына ал-
жап қы шың ды, – деп кеудемнен тартты.
– Былай ашылып отырсаңшы, жігітпен сөйлесіп көр ме-
дің бе?
Үндемедім. «Жігіттің түрін, месқарын», – деп ойладым.
Сәуле Досжан
205
– Гүлжан, мерекең құтты болсын! Биылғы мерекені біз дің
ортамызда қарсы алып жатырсың, жылда осылай бірге қар-
сы алайық. Сені оқытып, сүйеу болып, аға болып жү ре йін,
қарсы емессің бе? – деп қолымнан ұстады. Тартып алдым.
– Ойбай, өзің тентексің ғой! – деп күлді. Күлкісі қан дай
сүйкімсіз, көзі жалпиған беттен көрінбей кетті. Сол күл ген
қалпымен есікке барды да ішінен кілттей салды.
– Кілттемеңіз, менің кетуім керек, – дедім өзімше тү сім ді
суытып.
– Қайда кетесің, алтыным менің, сен үшін мен бү гін
осында жалғыз келдім ғой, – деп жаныма жақындап келеді.
Ше гі ніп кеттім.
– Сен əлі жастықпен мынандай əдемілікті қалай пайдала-
нуды білмейсің ғой, – деп құшақтайын деп келеді. Ырс-ырс
етіп бетін тақады,
– Қандай тазасың, қандай пəксің. Қаланың қыздарында
мұн дай тазалық қалмады ғой, – деп құшақтай бергенде се кі-
ріп диванға шығып кеттім.
– Асауым менің! – деп тағы құшағын жайғанда жан-жа-
ғы ма қарап едім, стол үстінде асханалық пышақ жатыр екен.
Соны алып қорқытып есікті аштырайын деген оймен стол ға
қарай бұрылып жерге секіріп түстім де, асқан жыл дам дық-
пен пышақты ала қойдым. Ол мұндайды күтпесе керек:
– Гүлжан, қой, ақымақ болма, пышақ – суық қару, бай қа-
ма саң біреуміз жазым боламыз, – деп шошып қалды.
– Ендеше, есікті ашып, мені шығарып жіберіңіз, – дедім.
Қо лым пышақтың ағаш сабына қатып қалған. Қатты тістеніп
ал ға ным сондай сөздерді аузымды əрең ашып айт қа ным ды
білем.
– Мен саған не жамандық істедім, саған қамқор аға бо-
лайын дегеннен басқа, – деп мені алдай бастады. Бірақ есік ті
ашуға беттемеді.
– Мына өмірде бір жақсылыққа жету үшін, бір сү йе ніш
керек, əне, Шолпандар сүйеніш болыңызшы деп маған жар-
206
Достарыңызбен бөлісу: |