Сәуле Досжан 227
енем де үйінің бар шаруасын менің мойныма артып қойды.
Екі үйдің ортасында зыр жүгіремін. Емізулі бала да қуа тым-
ды алады. Тəлтіректеп əрең жүрмін.
Не байы бар əйелге, не байы жоқ əйелге жатпаймын, ба-
лалар да тірі əкесін бір көрмейді. Жалғыз ұлдан туған бес
баланы əжелері есігінен қаратпайды. Мен біржақтан ар қа лап
келгендей, қуып жіберейін десе Құдайдан қорқа ма, əй те уір
жаздық үйін қиып отырды. Еркектің ынжығы қандай жаман,
ұлының ішіп жүргенін – жоғына күйініп жүр деп қа был дай-
ды анасы. Қалайда сол есіктің алдында құл бол ған нан ба-
лаларым мен бауырларымды құтқарғым келіп ала сұр дым.
Өзім жұмыс істемей жағдайымыз түзелмейтіндей болды да
тұрды. Алдымен барып аудандық сотқа күйеуіммен ажыра-
сатыным жайында арыз қалдырдым.
«Қаланың ішінде бізге күн жоқ, маңайдағы ауылдарға ба-
рып жан бағайық», – деп ойладым да бір күні қала ара лық
кез келген автобусқа мініп басым ауған жаққа тартып кет-
тім. Күні бойы екі-үш ауылға барып, кеш бата бір ауылдан
шықтым. Біреуден ауылдық кеңсені сұрап алдым да, та уып
келдім. Ол кезде тың игерушілердің совхоздары көп, со ның
«Ленинскі» дегеніне кездесіппін. Директордың кең се сі не
келдім. Алдындағы хатшысына амандасып, бастығына кі-
ре йін деп едім жібермеді. «Жұмыс уақыты аяқталды, ер тең
ке лі ңіз», – дейді. Мен мұнда қонатын жерім жоғын, қа ла-
дан кел ге нім ді айтып тұрғанда жабық емен есікті шал қай та
ашып зор денелі орыс шықты. Оған хатшысы:
– Мына əйел сізге кірем деп қоймай тұр, – деп жеткізді өзі
жазықсыз сияқтанып.
– Кірсін, – деді де үлкен кісі қайта кіріп кетіп ор та да ғы
өз орнына барып отырды. Мен есіктен аттадым да ары қа рай
аяғым басылмай тұрып қалдым. Директор əлдебір қа ғаз дан
басын көтеріп:
– Кел, не болды? – деді.
– Сізге жолығайын деп келдім.