Үлкен үйдегі үрей
– Келе ғой, нешінші сыныпта оқисың? – дегені маған қа-
рап тұрып.
– Сізден жұмыс сұрап келдім, бес баламен қиналып кет-
тім, – деп əдейі бірден баланың санын айттым. Директор көзі
бақырайып:
– Сенің бес балаң бар ма? – деді.
– Иə, анам ерте өлген, қолымда бес балаға қосымша əкем,
үш інім бар, – деп едім,
– Ойпырай-ə, өзің Дюймовочкаға ұқсайсың, күйеуің бар
ма? – деп күлді.
– Бар. Бірақ ішіп кетті, – деп жағдайымнан біраз хабар
бердім.
Директор тыңдап отырды да, бір кезде:
– Қолыңнан тамақ жасау келе ме? – деп сұрады.
Көпшілікке тамақ жасап көрмесем де, «Келеді», – дедім.
– Онда ауыл шетінде бос тұрған екі бөлмелі үйге кө шіп
кел де таңертең егіншілерге аспаздыққа шық, – деді де бри-
гадирді шақырып алып «Ана үйдің кілтін бер. КамАЗ жі бе-
ріп көшіріп ал, ертеңнен бастап саған аспазшы болады», –
деп қосып жіберді.
Мен КамАЗбен үйге келсем əкем мен балалар жиылып-
түйіліп отыр. Сол қалпында көшіп жүре беруге болады.
Əкем аздап құмалақ ашатын өнері бар еді, мен күні бойы үн-
сіз жоғалып кеткенге қорқып құмалақ ашып, балаларға «ма-
ма ла рың көлікпен келе жатыр, бізді көшіріп əкетеді, дайын
отырыңдар» дейді де заттарды буып-түйе бастайды. Тал-
ғат пен жүргізуші көліктің үстінде заттарды алып əкем мен
іні ле рім төменнен беріп жатыр. Мен балаларды киіндіріп,
заттарын түгелдеп жатқанмын.
– Қаңғыбастар тағы қайда көшіп барасыңдар, – деп ай-
қай лап енем келді. Арғы жағынан шала мас Ерік шықты.
– Бар заттарды түсір, оның бəрі сенің еңбегің, – деп ұлын
итеріп мəшиненің үстіне шығарып жіберді де өзі көр ші лер ге
қа рай аттандап жүгірді.
|