дан қарт дәл қазір өзіне ренжіді... «Менікі не? Өліп қалған жыланға бола түйеше тайраңдап!
Балаға күлкі болдым».
Кәкен де қысылып келеді. «Қап! Мойнына оралады деп ойласамшы. Екі ортада атамды
ренжіттім».
Кәкен атасына бір жылы
-
жылы сөздер айтпақ болды. Бірақ ол аузына түспеді.
Тілінің ұшында тұр, шықпайды.
-
Ата! —
деді ауыл қарасы көрінгенде. Үні қарлығып шықты. —
Бағанағыға ренжіп
қалдыңыз
-
ау!
-
Жоқ, неге ренжиін? Шаршап келем.
-
Ататай, ренжімеңіз, мен ешкімге айтпаймын.
-
Айта бер, қарағым. Қартайғанда бір балалығы дер жұрт. Айта бер.
-
Жоқ, айтпаймын, ататай!
Жаңдарынан бір ауыр жүк машинасы өтті. Қалың қою шаңның арасында қалды. Далдан қарт
атына қамшы басқан, шаң тұманнан сытылып шыға берді.
-
Дұрыс, балам, дұрыс. Қартты қорқытып алып, аяғансиқыңнан айналайын сенің.
Атасы Кәкенді бауырына тартты. Кәкен мұрнын атасының қолтығына тыққан, ыстық екен.
Көңілі жадырап, еңсесін басқан
ауыр жүктен құтылғандай болды.
-
Тентегім, жақсы бол!
Атасы Кәкенді арқасынан қағып, бауырына қыса түсті
.
Достарыңызбен бөлісу: