ЖаманқҰлов тұҢҒышбай қадырұлы ұлттық театрды дамытудағы шешендік өнердің орны 17. 00. 01 – Театр өнері

Шешендік өнердің інжу-маржандарының бір парасы жыраулар толғауларында жатыр, ал, жыраулар – жеке орындаушылар болған, яғни олар ел алдына шығып, бір актердің театры деп аталып жүрген бүгінгінің өнеріне тым жақын, орындаушылық өнердің адамдары. Жыраулар, (яғни жеке актерлар!) әр замандардағы ұлт батырларының қаһармандығы, сол замандағы қоғамдық қақтығыстар мен құбылыстар жайында ауызекі айтылған эпостарында (спектакль-монологтарында) шешендіктің қаймағы бұзылмай, саф күйінде бүгінге жеткізген дала театрының үлгісі, халықтың нұсқалы һәм кестелі поэзиясының авторлары. Олардың өнеріне академик С.Қасқабасов былайша мінездеме береді: «Жыраулар – хан сарайындағы көреген саясаткер, ханның ақылгөйі, мемлекеттің бас идеологі, елдің ақылшысы, қолбасы, әрі дауылпаз ақыны бола білді. ...Қиян-кескі ұрысқа түсер алдында жауынгерлерге арнап жыр толғаған, олардың намысын қайрап, рухын көтерген. Тіпті қажет болған жағдайда өздері де шайқасқа қатысып, ерліктің үлгісін көрсеткен, сондықтан жыраулардың біразы қолбасы да болған, тайпалар мен руларды басқарған. ...Өздерінің монолог түрінде айтылатын толғауларында жыраулар маңызды мемлекеттік мәселелермен қатар, заман мен қоғам, адам мен заман, тұлға мен тобыр, сондай-ақ имандылық пен қайырымдылық, өмірдің өткіншілігі мен адамның опасыздығы, өлім мен өмірдің қайшылығы сияқты моральдық, этикалық, фәлсәфәлық проблемаларды көтеріп, қоғаммен байланыстыра жырлап отырды» [16, Б. 501-502]. Міне, ол кезеңнің жыраулары, ұлттың ұлы тұлғалары, атпал азаматтары, «актерлары» қандай болған!

Қазақтардың этнопсихологиясын зерттеуші М.Муханов есімді ғалым, «ұлттық ишараттар жаппай жойылады, сондықтан адамдар арасындағы байланыстың даму тарихы үшін осы ишараттарды суреттеу әрі зерттеу аса қажет», деп жазды. [17, 117 б.] Сахнадағы актерлардың қимыл-әрекеттерінсіз театр, ұлттық ишараттарсыз ұлттық театрдың да өзіне ғана тән бет-бедері жоқ екені бесенеден белгілі ғой. Ал, қазақтарда бөстеки қимыл мен ишарат-мәзіреттердің аз екендігі баршаға мәлім. «Қазақ театрына әсіре әдеміліктен гөрі шыншыл қарапайымдылық жақын» деп Ш.Айманов ұлттық театрдың ишаратқа деген көзқарасына дәл баға беріпті. [18]. Әсіре әдемілік деп режиссер ғашықтардың роліндегі мөлиген көзқарас пен қолдың артық қимыл-әрекеттерін, батырлар роліндегілердің ашулы, керенау-кердең жүрістерін, тіпті сорақысы, қас пен көзді бадырайтып бояп қана қоймай, еркек актерлар да көзіне кірпік жапсырып, құлағына сырға тағуды, хандар мен сұлтандардың роліндегілердің шіренген, паң, аяқтары жерге тимейтін, тізелері бүгілмейтін қалыптарын айтса керек. Ал шынтуайтына келгенде, қазақтың би-шешендері, хан-сұлтан, төрелері, беделді бек-тұлғалары қамшы ұстап, сөз саптағанда ешқандай да бір бөстеки қимыл-қозғалысқа, артық ишарат-мәзіретке бой ұрмай-ақ, қас-қабағымен, отты көзінің қиығымен-ақ көп сөз айтып, көп іс тындырған. Әсерлі ишаратты жасай отырып актер көрерменге ашық түрде әрекет етіп, алға қойған мақсатын «айтып» беруге тырысады. Ал, психологиялық ишаратта керісінше, актер көрерменге де, сахналық әріптесіне де айтар ойын көмескілеп, мақсат-мүддесін бадырайтып көрсетпей, тереңдетіп, жайдақтатпай, бірден көзге ұрмайтындай етіп, «қымбаттатып», құпиялауға ұмтылады. Актерлық шеберліктің мұндай терең философиялық тәсілі әлбетте, ұлы актерларға, қазақта Қ.Қуанышбаев пен Б.Қалтаевтың, Н.Жантөриннің, өзге елдерде Жан Габен мен Омар Шериф, Марлон Брондо мен Джек Николсон сияқтылардың бақталайына бұйырған.

Қазақтың шешендері, жалпы біздің қазақ ұлты, табиғатында өзге халықтардай бей-берекет қол сермелей бермейді, оны тәртіпсіз қылық деп есептейді, өздерінің бүкіл ойын сөзбен жеткізуге тырысады, басына қандай күн туса да шалт қимылға сабырлы, ишарат-мәзіретке өте сараң, емеурінге бай. Сондықтан да, Үнді елінің қаншама қайғылы боп келетін кинофильмдерін еңіреп отырып көрсек те, ербеңдеген ерсі қимылдарынан, біздерге тым жасанды боп көрінетін ишарат-мәзіреттерінен олар бізге біртүрлі күлкілі көрінеді, ал қазіргі кезде теледидардан түспейтін, актерларының ойын тәсілі үнділіктерге өте жақын латынамерикалық сериалдарды да қазақтар селқос, жәй әншейін уақыт өткізу үшін, қутың қағып, жымиып отырып көретіні әркімге де белгілі. Керісінше, М.Әуезовтың «Еңлік-Кебек» трагедиясындағы батагөй Қараменде бидің сүйектен өткен уытты сөздерін, ешбір қимыл-қозғалыссыз-ақ, қолдарын ербеңдетпей-ақ, ымсыз, ишаратсыз сазарып отырып, қарсы би Еспембетті қара жерге қағып жібергенде «әп, бәрекелде!» деп, екілене, айызы қанып қанағаттанғаннан, сөз қадірін бір кісідей білетін қазақ көрермені орнынан тұрып кетпесе де, отырған орындығын сықырлата қозғап жіберері сөзсіз. Соншама зілді, қан қайнатар, еттен өтіп, сүйекке жетер қамшыдан бетер қатты сөздерден кейін, есін жия алмай қалған Еспембет би, доғал ойлы Есен батырдың есерсоқтау ескертпесіне отырған орнынан қозғалмай: «Алдыма Жомарт туысқаның кедергі салып қойды! Не сөйлеуші едім? Менің де би деген атым бар. Ылғи кер тартып кесір шығара беретін қарғыс атты мен-ақ ала берем бе? [15, 255 б.] – деп, сөзден тосылғанын мойындап, шалт қимылмен теріс бұрылып, қос қолдап қысып отырған қамшысын тақымының астына адуын екпінмен сарт еткізіп салып жібермей ме! Мұндағы біз сөз қылып отырған сахналық қимыл, ишарат-мәзірет С.Қожамқұловтай сақа актердің, саңлақ суреткердің орындауындағы Еспембетке тән. Тумысынан қазақи табиғилықтан арылмаған, ұлттық бояу-өрнегі қанық, бүгінгі маргиналдықтан ада, могикандардың соңы Серағаңа тән!

Ертеректегі билер сотының жай-күйін жазған Ш.Уәлихановтың айтуынша төрелік айтар би атағына үміткерлер сот қағидаларынан аса терең білімдар болуымен қатар, сөз өнерінің де асқан шебері, яғни шешен болуы шарт. Ол алқалы топтың алдында әлденеше рет отты тілі мен орамды ойын көрсете білгені жөн. Сонда ғана оның есімі елдің аузына ілігіп, атақ-даңқы алты қырдан асып, содан барып халық құлақтанатын болған. [19, 87 б.] Демек, сахнадан саулап естілетін, өзіндік сазы мен үні, ырғағы мен екпіні келіскен кестелі сөзді шешенді, халықтың сүйіктісін, ел тірегін, тұғыры биік тұлғаны театрда немесе кинода кейіптеудің қаншама қиыншылықтары мен артықшылықтары, тіпті қажет десеңіз, мәртебесі бар десеңізші! Қиыншылығы – залда отырған әр көрерменнің көкейінде бір-бір шешеннің бейнесі санасында сайрап тұр, олардың көңлінен шығу, діттеген жерінен табылу – актер атаулы жұрағаттың екісінің бірінің бақ-талайына жазылмаған. Артықшылығы – саумал бұлақтай төгіліп тұрған сөз маржаны, кестелі өрнек, пернелі ырғақ – оны айтып тұрған адамды аспандата ұшырып, қалықтатып, шығармашылықтың шырқау биігіне көтеріп әкетеді! Мәртебесі – ұлы тұлғаның, жан-жүрегімен елітіп отырған сүіктісінің күйін кешіп тұрған актерді қаумалаған көрермен сол замандардағыдай тұшынып тыңдап, айызы қанған сезім-ықыласына бөлеп, көкке көтеріп, оның алдында жайылып-жастық, иіліп-төсек болардай сый-сияпатқа қарық қылады! Бүгінгі көрермен ескі замандардағы би-шешендердің шұрайлы тілін, хан-сұлтан мен батыр-бағландардың қандай болғанын, алқалы топтың алдында сөз саптау мәнерлерінің сиқыры мен сырын дәл сол замандардағыдай қабылдамағанмен, ол құбылыс, сөз жоқ өз бойында балқып, қанында қайнап, тегінде тепкілеп тұрғанын, ағзасында әлгі жұмбақтардың шешуі сайрап жатқанын іштей сезеді емес пе. Ендеше, бұл жерде актер қауымға аса қатты абай болуға керекті бір жағдаят бар: ол – әйтеуір сөзді жаттап алып, аман-есен айтып шықсам болды деген мүсәпір кейіп. Өйткені, дәл осы тұста шешенсөздің, көсемсөздің құдіреті алдыңды тосып, тіл мен діліңді байлап, әншейіндегі үйреншікті дағдыңнан айрылып, марту басқандай тұсалып-маталып, «аңқау елге - арамза молда» болу қулығы іске аспай қалады да, киелі сөздің кепиеті атып, пысы басып, мүлдем бейшара күйге еніп, қарадай сүйкімің қашып, сахна деген ұлы сиқырдың құдыреті жағада жалғыз қалдыруы, сыртқа тебуі бек мүмкін.

«Шешендік монологтарды сахнада орындау мәселелері» деген бөлімде жалпы театр өнеріндегі режиссер мен актердің өнер жасаудағы суреткерлік бірлігінің, тандемінің маңызы басым түрде зерттеледі. Театр өнерінің даму кезеңдерінің өтпелі тұстарында сахналық сөздің, кең құлашты режиссерлық өктемдік пен тізеге басушылық және актер өнерінің сахнадағы маңызы артып, алғы шепке шыққан бағыттары алма-кезек ауысып отырған. Театр деген ұжымдық, синтездік өнер екені рас болса, драматург, режиссер және актер бір-біріне жеке билік немесе үстемдік жүргізуге талпынбай, керісінше өзара, жеке өнер иелері ретінде мойындасып, теңдей суреткерлікпен түсініскенде ғана таза өнер туындайтынын естен шығармағаны абзал, мұндай «шығармашылдық татулық» заманауи заңдылықтарына сай сақа спектакльдер дүниеге келген кездерде талай мәрте дәлелденді де. Ал, шешендік өнермен шегенделген қойылымдарда бұл «татулықтың» шынайы суреткерлік табыстарға жетелейтіні айдан анық нәрсе.

Қазақтардың ұғымында шешендер ерекше тұлғалар «тізімінде», яғни би-төрелер деп қасиеттеп атайтын санатта болған. Сондықтан да олар театр деп аталатын құттыхана мешітте, сахнаның ең көрнекті тұсына орналасатын. Жазылмаған қағида бойынша, сахнаның қақ ортасында, яғни төрде ара би-сұлтандар, ел ағалары, ал оңы мен солына айтыскер билер жайғасқан. Осы мизансценалық көрініс, Веймар театрын ұзақ жылдар бойы басқарған, немістің ұлы ақыны И.Гетенің «Актерларға арналған ережесіндегі» мына ойларына сәйкес келетіні таң қалдырады: «Оң қапталда әдетте, елге сыйлы адамдар тұрады: әйелдер, үлкендер, атағы шыққан адамдар. Жалпы өмірде де бұлардан, яғни ел ішінде қадірі артықтардын бойды аулақтау ұстаған абзал; әйтпесе, көргенсіз деген атқа қалуыңыз бек мүмкін. Актер адам өзін тәрбиелі ұстап, жоғарыда айтылған ережені бұлжытпай орындағаны мақұл. Оң қапталда тұрғандар өз орындарын біліп, және өздерін ешкімнің де ығыстырып, белгілі орнынан қозғауына жол бермегені жөн. Қайта ол мүмкіндігінше, өзіне тиісті орынға өзгенің көз алартуына қарсылық білдіріп, еппен ғана сол қолымен ымдап, шетке ығысуын талап етуі тиіс.» [20, 711 б.] Қазақ сахнасында бұл ережелердің өзінен-өзі орындалатыны белгілі, тіпті И.Гете ескертетіндей, би-сұлтандардың төңірегіндегілерді бейнелейтін актерлар, қоюшы режиссердің ескертпесінсіз-ақ, емініп алдыға шықпайды, сөз саптап тұрған бидің сөзін бөлмейді. Қажет болған жағдайда, төбе биге қарата қамшы тастап, сөз сұрайтын ишарат білдіріп барып, әңгімеге араласа алатынын кез-келген кеще емес актер үшін белгілі жәйт. Өйткені сөз алып тұрған шешен қазақ үшін аса қадірлі, ел сыйлайтын еңселі тұлға екенін екінің бірі білетін.

Қазақтың профессионал театрының қырқыншы жылдардағы табысты спектакльдерінің бірі, тұңғыш профессионал режиссер Асқар Тоқпанов қойған Мұхтар Әуезовтің «Абайы» болатын. Мұнда Абайдың рөлін қазақтың ұлы актері Қалибек Қуанышбаев орындады. Спектакльдің сол кездегі көрермені, әрі сыншысы, қазақ театрының табанды жылнамашы-зерттеушісі Н.Львовтың мына жазбасына зер салайық: «Қ.Қуанышбаев ойыны рольге берілудің ғаламат мысалындай болып, ақынның бүкіл ішкі жан-дүниесін ашуда үлкен актерлік күш пен тегеуріндік көрсетті, Абайдың маңайына жиналған шәкірттеріне деген ұлағатты ұстаздығының теңдесі жоқ тектілігін білдірді. Ал, шығыс елдерінің ұстаздық мектебінің сүйегі шешендікпен түп тамырлас екені бесенеден белгілі.»[21, 44 б.] Ал, шешендер болса қазақтардың ұлттық идеясының көрінісіндей, әрі соның негізгі өзегіндей жағдайда өмір кешкен. Ылғи да ел үшін, жер үшін, қара қазан сары баланың қамын ойлаған қамқор бабасын, сары далаға көз алартқан жат жұрттықтарды ел шетіне жолатпай, шапқыншы дұшпанмен жауласып, қаншама рет қанын төккен, елін ел қылған хан-сұлтандарын, батыр-бағландарын тілдеріне тиек етіп, жырларына қосқан. Сондықтан да олар, елдің жадында қалып, дуалы, аруақты сөздері ұрпақтан ұрпаққа көшіп, көкейінде жатталып, ұлттың санасына сындарлы боп сыналап кірген. Бәлкім, осыдан да болар, сол текті тұлғалар бірден қазақ театрының драмалық қойылымдарына төтелей жол тартып, әп дегеннен көрерменнің көзайымына айналғаны, ал оларды сахнаға әкелген алғашқы қазақ актерлары жаңа, жас мемлекеттің ең сүйікті тұлғалары, халық қалаулылары деңгейіне дейін көтерілгені!

Актерлық өнер, қанша дегенмен орындаушылық өнер екені бесенеден белгілі. Қаншама талантты, ұлы болғанымен, ол сахнадан автордың жазып берген сөзін айтады. Сөз жаттау – актер шеберлігінің ең соңғы сатыда тұрған керектілерінің бірі болса да, сөзсіз сахналық бейне жасау мүмкін емес. Мылқау адамның да «айтар» сөзі бар, ол ым-ишарат арқылы айтылады. Ал, актердың аузынан шығатын шешен сөздердің тағдыры, көрерменге әсері әлбетте, айтушының өресі мен «дуасына» тура пропорционалды екені сахна мен экранда қатты байқалады. Қазақта «әжептәуір ән еді, пұшық айтып қор қылды» деген, айтушының жауапкершілігін арттырып, кері болған жағдайда құтын қашыратын астары мол аталы сөз бар. Ел аузындағы сөз айтудың осындай халықтық «теориялары», актер қауымының қаперінен еш шығармайтын қағидалары іспеттес. Сондықтан, шешендік сөздің кепиеті дегенде, оның актер өнеріне жасайтын баға жетпес ықпалын құрметтемеу кесірлік болып табылады. Екпіндеп, кестеленіп, ырғақтанып тұрған қанатты да сұлу, мағыналы да мәнді, нұсқалы да ойлы шешендік сөздер саналы актердың тек сахналық бейне жасаудағы құдіретті көмекшісі ғана емес, шынайы суреткер етіп қалыптастыратын, сөз өнерін көкейіне қонған дуа сынды сезініп, былайғы өмірде де өн-бойына тұлғалық азық ретінде сіңдіретін, басқа пенденің бақ-талайына бұйыра бермейтін бақыты.