Клара Қабылғазина
жүктеу/скачать 2,41 Mb. Pdf көрінісі
|
Тіршілік.pdf
| Клара Қабылғазина
соған әдеттенiп алды. Бiр-бiрiнiң қадiрiн ендi бiлiсiп, ендi құрметтей бастағандай. Жолдан келiп, жұмысына шыққан келiншектiң көңiл-күйi астан- кестең. Бiресе көл-көсiр жылағысы келедi, бiресе бiр орынға бай- ыз тапқызып отырғызбай, өрекпiтiп тұрған жан күйзелiсiн басқысы келгендей жатпақшы болды. Жата алмады. Сонан соң мұңды бiр ән салғысы келдi. Әрi-берi ыңылдап едi «Қайдасың?» әнiнiң әуенi тiлiне оралғандай болды. Ыңылдап... бiраз айтқан соң барып кеудесiн кере «уh» деп күрсiнiп едi, iштегi жалын сыртқа атқақтап, оның артынан едел-жедел тағы жалын шықты. Шiркiн-ай, өнердiң құдiретi ме, әлде сезiмнiң қуатты күшi ме, әйтеуiр, бойы жеңiлдегендей болды. Не болды сонда? Өзi де түсiнбейдi. Кiмдi аңсап тұрғанын мойында- ғысы келмесе де санасы сан бөлiнiп iздейдi, сағынады, әлдекiмдi. Әлдекiм емес екенiн де iшi сезедi. Ойынан аластап, атын атамайын, үй-жай, бала-шаға бар, не жоқ маған? – деп өзiн алдаусыратқысы келедi, бiрақ қолынан еш шара келмейдi. Қап, үйдiң телефонын неғып бермедiм, неден сақтандым? Жұмыстың нөмiрiн жоғалтып қойды ма екен? Әй, осы ер адамдардың ұқыпсыз болатындары-ай! Курорттағы күндерiн жанымен де, тәнiмен де сағынды. Сол бiр жанына жаз орнатқан, көңiлiн жасаңғыратқан сәттердi көз алдына елестетiп, ләззат алғысы келгендей көздерiн жұмды. Күнi кеше ғана бастан кешкен жайлардай қаз-қалпында көз алдынан өте бастады... Демалуға келген күннен бастап Жадыра дәрiгерлердiң «сiлкiлеуiнен» ес жинай алмай екi-үш күн жүрдi, тiптi уақыты тығыз болып кеткендей... Бiресе қан қысымын тексерттi, бiресе сан түрлi анализдер тапсырды. Бiресе қол-аяғы, дене мүшелерiн жiлiктемесе де, еншiлеп бөлiп алған ақ халаттылардың әр қайсысының алдына барып, көрiнiп, әйтеуiр, олар қойған талаптарды орындап болып, ендi-ендi жан-жағындағыларға қарай бастаған. Кешке қарай ұйымдастырылатын көңiл көтеру, ойын- сауық кештерiне бiрлi-жарым барып байқағаны – демалушылардың бiр тобының тойға келгендей сән-салтанатпен киiнiп, барын көрсетiп, көңiл тоғайтып, соған өздерi риза болып жүретiндерi, ендi бiреулерiнiң қарапайым спорт киiмiмен ғана қыдырыстап, жиналып, әңгiме-дүкен құрып, карта ойнағаннан гөрi табиғат тамашалағанды, көбiне жаяу жүрудi әдет қылғандар екен. Өзiнiң табиғаты осы соңғы топқа лайық болған соң, оларға қосылудың ретiн таба алмай жүргенiн сезгендей қара торы келiншек тiл қатып: – Келгенiңе бiрталай күн болды ғой, құрбым-ау... Ешкiмге қосылмайсың... Жүр, бiзбен, қыдырайық, – дедi тамағын асықпай iшiп бола берген Жадыраның қасына келiп, ашық-жарқын мiнез танытып. 59 Тіршілік Оларға iлесе берген едi бұл да. Сол топқа қосылғалы берi тамаша бiр сәттер басталып кеткендей... Әндi тамылжыта салатын, күлдiргi әңгiме, әзiл-қалжың айтып езу жиғызбайтын Әлжанның, ашық-жарқын Әлиманың, үнемi әлдебiр ой үстiнде жүретiн, көп сөйлемейтiн Мәдидiң қатарларына қосылған Жадыра да өзiнiң кiбiртiктеп, қысылып тұратын мiнезiнен ажырап шыға келдi. Тiптi, түлеп, өзi де, жаны да жаңарғандай. Тамақтануға, ойын-сауыққа, қыдырыстауға да бәрiнде бiрге жүредi. Жатар орындарына тарасқан уақытта Әлжан әзiл-шыны аралас: – Бiр бөлмеге ұйықтай кетпеймiз бе? – дейтiн. Оған қалжыңбас Әлима жау- ап қайтарып, «кет әрi емеспiн» деп әзiлдеп жатады. Жадыра ғана бiреу- мiреу естiп қалмады ма дегендей қысыла түсетiн. Жақсы күндердiң тез өтетiн әдетi емес пе? Жолдамада белгiленген күн де бiтуге жақындады. «Жақсы демалып жатырмыз, күндерiмiздi тағы бiразға создырсақ қайтедi?» – деген Мәди пiкiрiне бұлар қарсы келмедi. Күнделiктi бойды балқытып, сезiмдi шалқытар ән, әуездi күй, таза ауа, көтерiңкi көңiл, қызықты әңгiме, әзiл-күлкi бәрi аста- сып Жадыраға да шырай бiткендей... Айнаға қарап, өз-өзiне сұқтанып: – Әдемi келiншек екенмiн-ау, – деп, көңiл шiркiн одан да гөрi сұлуланғысы келiп, боянатынды шығарды. Алғаш танысқан сәттерiнен бастап-ақ Мәдидiң көзi Жадыраға қатты түскен. Ол өзiнiң басы бос, бойдақ, әйелiнен ажырасып кеткен жiгiт екенiн де сездiрiп, көзiн ал- май қарап жүрiп, әйелдiң iшкi сарайына бiраз енiп кеткендей... «Басы бос, бойдақ болса қайтейiн? Не ойлап кеттiм мен, менiң балаларым, күйеуiм бар ғой...», – деп өзiне қанша тоқтау салғанымен желiк кiрген көңiл алып-ұшып соны iздейдi де тұрады. Есiнен шықпай, көзi ұйқыға кеткенше оның байсалды әрi әдемi жымиысын, тұнжыр, ойлы көздерiн, аз сөйлесе де, көп бiлiмдiлiктi байқататын әңгiмелерiн елестетiп барып ұйықтайтынды шығарған болатын. «Қой, ойбай, құрысын! Қайдағы бiр еркектi елестетiп, рахаттанғанша өз күйеуiмдi, балаларымды көз ал- дыма әкелiп, сағынышымды басайын» деп қанша тырысса да, босқа әуре болады. Қайдағы бiр ренжiскен сәттерi, қолы, сөзi тиген кездерi, Бектайдың сұрланған жүзiнен басқа ештеңенi көре алмай, ерiксiз алғашқы елес оның орнын басады. Таңертең тұра салысымен қасындағы үлкен кiсiнi оятып алмайын деп аяғының ұшымен бөлмесiнен шығып, осы тәттi күндердiң сәтiн түсiрген Әлиманың бөлмесiне барады. Әрi қарай төртеуi бiрге асха- надан тамақ iшедi... Сонан соң... сонан соң бiр-бiрiне асыққан, бiр- бiрiн сағынған жандардың жақсы сәттерi өте бастайды... Ебiн тауып Әлима Әлжанмен бiрге бөлiнiп, бұларды жеке қалдырады. Басында ыңғайсызданып, өз-өзiнен қуыстанып, әлдебiреу көрiп қала ма деп |