Комиссар єаббасов

Туған жерді, кір жуған кіндік кесіп.

Жайнаған гүл бақшада бұлбұлдайын,

Сайраған, қанат қаққам, еркін өсіп.

Сәулеті, салтанаты, тең қаламды.

Қойыны кенге толы асқар тауым,

Орман ну, гүл орнаған сай-саламды.

Жер көркі белес-белес сары белді.

Қозғайтын көңіл күйін құйқылжытып

Жібектей ескен майда самал желді.

Өлкемді, алабымды, өзегімді.

Өсірген ұлы өмірдің ұланы етіп,

Анамды – Отанымды - өз елімді.

Қан берген тамырыма жүрегімді.

Талсата талай тасқын тапжылмайтын

Мәңгілік берік қорған тірегімді.

Шалқыған қиялыма қанат берген.

Оңымнан ай, солымнан күн туғызып,

Білімнің дариясынан маржан терген.

Қайтпайтын қан майданда батылдыққа.

Сөзден жауға жай оғын жаудыратын,

«От ауыз, орақ тілді» ақындыққа.

Мұхиттың мұзын бұзып алысқанмын.

Көздегенде болатын өз дегенім,

Талайын бағындырғам қарысқанның.

Еліне батыр, өжет ері де сай.

Аңдыған жау алысса басын жойып,

Болатын төбесінен түскендей жай.

Ұлы өмірде шаттықтың жырын сайрап.

Анамның – Отанымның махаббаты

Таусылмас береген бойға жігер-қайрат.

Ұлан-қыран долданды қаны қайнап.

Ар үшін елдің ұлы қаһарланды,

Тұлпар мініп, жеңістің туын байлап.

Нар кескенін жауына қойған қайрап!

Әділеттің алмасы суырылды,

Жауыздық жермен жексен болмақ жайрап.