Көсемәлі СӘттібай¥лы шарбақтының жалғызы
ДОСТАРЫМДЫ ТАНЫМАЙ ҚАЛДЫМ
жүктеу/скачать 1,9 Mb.
|
- Бұл бет үшін навигация:
- 11.ӨЗІМЕ ӨЗІМ ЖАЗА КЕСТІМ ДЕ...
- 12. СУРЕТ СЫЙЛАЙ АЛМАЙТЫН БАЛА
| 10. ДОСТАРЫМДЫ ТАНЫМАЙ ҚАЛДЫМ
Шынымды айтсам, мен емес, олар танымады мені, танығысы да келген жоқ... Аузы жеңіл ауылдық дәрігер арқылы маған жабысқан ауру хақында елдің бәрі құлақтанған болып шықты. Бәрі... үлкені де, кішісі де менен сырт айналатын болды. Күн сайын танауын таңқайтып анамнан «Бақытжан үйде ме?» деп сұрап, келіп тұратын Нұрканат пен Ербол зым-зия жоғалған. Тіпті қарасы да көрінбейді. Ал егер зәуімен біздін үйдің жанымен жүре қалса тезірек өтіп кеткенше асығады. Менің «Нұрқанат!» деп шақырғаныма мойын да бұрмайды. Естімеген болады. Кейін шақыруды мен де қойдым. Түңілдім бәрінен. Мектепке, сабакқа да бармайтын болдым. Ол жақтан «келе ғой» деген де ешкім болған жоқ. Көзге шыққан сүйелдеймін. Алғашында анам: - Бақытжан, бүгін сабағына бармаушы ма едің? - деп сұрайтын. Менің мектепке барғым келмейтінің барғым келгеннің өзінде де бара алмайтынымды біліп тұрса да өзін - өзі ал-дарқатып осылай дейтін. - Жоқ, бармаймын, - деймін мен. - Неге? Мен: «анашым-ау, неге екенін білесің ғой. Оның несін сұрайсың?» дегендей жүзіне тесіле қараймын. Менен басқа жауап естігісі келіп, солай болады да деп сеніп тұрған анам осыдан кейін көрер көзге бейшара боп, ұнжырғасы түсіп кетеді. Өшің көзінің жасынан алады әйтеуір. Бірде анам екеуміз өстіп бір-бірімізге мұңымызды шағып отырғанымызда тереземіздің әйнегі саңғыр етіп қирап түсті. Одан... екінші әйнектің күл-талқаны шықты. Еденеге шашылып түскен шынылардың арасында дәу-дәу тастар жатыр... Түсіне қойдық Анам сыртқа, мен терезеге ұмтылдым. Қарасам, бір топ балалар сайға қарай қашып бара жатыр екен. Алдарында Нұрқанат пен Ербол қайқандап құйын- перен ұрып барады... Балалар мен мектепке бармаған соң «көзімді жой-маққа» үйге келіпті. Анам «бұларды үлкендер әдейі жұмсап отыр» деп, ал кеп көзінің жасына ерік берсін... 11.ӨЗІМЕ ӨЗІМ ЖАЗА КЕСТІМ ДЕ... Қораның ішіне кіріп асылып өлмсек болдым. Ол үшін бәрі дайын: бұғаулап байлаған арқан да, аяғымның астына қоятын орындық та... Арқанның бұғауланып байланған ұнын алдым ды жәйләп мойныма ілдім. Жуан ғып өрген арқанның қап-қатты болатынын сонда білдім, менің ырғайдай мойныма батып кетті. Буын-буыным дірілдеп, тынысым әлден-ақ тарыла бастаған-дай. Көзімді болар-болмас қып жұмдым. Кіреуке сәуленің арасынан алдымен анам көрінді: текемет басуға шидің үстіне жайып қойған аппақ ақ мамық жүннің үстінде жүгіріп ойнап жүрген маған ұрсудың орнына, еркелетіп күле қарайды, әкем де жүр, ол қарагерімен көкжиектегі шабындыққа қарай сар желіп кетіп бара жатыр. Мен әкемді қуып жетіп алғым келеді. Енді кешіксем сағымға сіңіп, біржола көзден ғайып болмақшы. Әке... Аяғымның астындағы орындықты құлата бергенімде біреу, оның анам екенін бірден білдім, артымнан келіп қапсыра құшақтай алды. Құшақтаған күйі күйікке булығып жылап жіберді. - Құлыным-ау, бұл нең? - дейді өксіп. - Ең болмаса мені аясаң қайтеді... Мен де жыладым. Жылап тұрып көкейіме кептелген сөз- ді айтып жатырмын. - Енді не істеймін, бізді бәрі жек көреді. Кетейікші бұл жерден. Кетейікші тез... - Мақұл, құлыным, кетеміз. Тек сен жылама, ауырып қаласың - дейді анам. * * * Біреулер сиырымыздың ішіне айыр тығып өлтіріп кеткен. Күні таңертең біз, анам екеуміз ешкімге айтпастан, айтқанымыз кімге керек боп жатыр, киім-кешегімізді алдық та, үй-жайымызды, бау-бақшамызды бір құдайға аманаттап ауылдан қарамызды біржола батырдық. Келіп паналаған жеріміз міне, осы ара. 12. СУРЕТ СЫЙЛАЙ АЛМАЙТЫН БАЛА жүктеу/скачать 1,9 Mb. Достарыңызбен бөлісу:
|