негізгі карапайым зандарын калыптастырды. Ол алғаш рет ғылыми білімді өзара бір-бірімен логикалык катынастарымен байланысты жэне логакалык ережелері арқылы бірінен-бірі туындайтын сөйлемдердің (пікірлердің) тізбесі ретінде қарастыра бастады. Аристотель көзқарастары философияның кейінгі дамуына орасан зор ыкпалын тигізді. Ортағасырларда философия мифология мен дінге қарсы туратын білімнің жеке саласынан христиан теологтары тегеурінімен дінтанудың қызметшісіне айналды. Бірақ таным үдерісі мен білім кұрылымын зерттеу сипаты өзгергеніне карамастан онан эрі жалғасты. Христиан діні барлык танымның негізгі кайнар көзі ретінде Құдайдың аяны мен касиетті Інжілді санады. Егер антик философтары көбіне ғарыштың өзіне, табиғаттың өзіне кұдіреттілік берсе, ал христиан діні табиғатты жанама, өзгермейтін нэрсе деп пайымдап, ал жаратылыстың пшңы ретінде адамды ғана мойындады. Құдай адамға жан жэне тану кабілеттілігін берді. Осыған байланысты психикалык әрекет пен таным жанның касиеттері ретінде ортағасырлык философтардың кызығушьшығын туғызды. Христиан дінінің сенімді білімнен жогары қойғанына қарамастан, христиандық философ-схоластар дэлелдеу мен білімнің кұрылымы туралы логикалык ілімді дамытуға көп еңбек сіңірді. Білімнің жоғарғы көзі - аянмен катар ортағасырлық теологтар акыл- ойды элемнің ең терең кұпиялары туралы білім беретін періштеге тэн 164
касиет, зердені біздің жүйелі түрде пікірлесу кабілетіміздің көзі ретінде, ал сезімдік білімді көптеген адасушылык пен қателіктердің кайнар көзі
