шындығында, мағынасыздығын түсінген субъективті рахаттануды іздемейміз; бірак біз мағыналы өмір толыктығын, өз өздігінде сөзсіз жоғары кұндылык болып табылатын рахаттанған канағаттанушылыкты іздейміз. Яғни жоғарғы кұндылык өмірдің өзінен басқа ештеңе емес; бірак мэнсіз өтетін процесс жэне баска бірдеңеге мәңгілік ұмтылу ретіндегі өмір емес, шаттыцтың мәңгілік тыныштыгы ретіндегі.өзіндегі толымдылық канағаттануын өзі білетін жэне өзі толғанатын өмір. Өмірдің өзі максат жэне өзінен тыс оның максаты жок деген жаксы түсінілмеген және сондықтан бұрмаланған тұжырьгмда жасырынған акикат нышаны осы. Біздің қыска да үзік-үзік, шарасыз ауырлықтары мен мұктаждықтары бар, өзіне өзінен тыс бірдеңеге ұтылу тэн біздін эмпирикалық өміріміз, өзіндік максат емес жэне бола алмайды; керісінше өмірге мағыналық берудің бірінші шарты, оның соңынан мағынасыз кудалай беруді, оны оның өзі үшін мағынасыз ысыраптауды токтату, сөйтіп оны жоғарғы, акталуы өз өзінде болатын бірдеңеге арнау. Бірақ бұл жоғарғының өзі өмір болуы - біздің өміріміз соған келіп кұятын, толыктай соған сіңіп кететін өмір болуы керек. Игічіктегі өмір немесе игілікті өмір немесе игічік өмір ретінде - міне, біздің ұмтылыстарымыздың максаты осы. Кез-келген парасатты өмірлік максаттың қарама-карсылығы өлім, бейболмыс болып табылады. Ізделген игілік тек «мұрат», жеміссіз және накты болмайтын бірдеңе ғана бола алмайды, ол сонымен катар біздің өмірімізді орап алатын жэне оның соңғы, терең мэнін білдіретіндіктен ол өмірге соңғы канағаттануды беретін жанды болмыс болуы керек.