Мұндай игіліктің нақты мысалын - мысалдан да жоғарысын - біз
махаббаттан көреміз. Біз нағыз махаббатпен сүйгенде, біз одан нені
іздейміз жэне бізді онда не канағаттандырады? Біз жеке қуаныштардың
дэмін татқымыз келеме, сүйікті жанымызды жэне оған деген
катынасымызды өзіміздің субъективті лэззаттануымыздың кұралы
ретінде пайдаланғымыз келеме? Бұл нағыз махаббат емес, нэпсі
кұмарлык болар еді жэне мұндай катынас ең алдымен жани бостыкпен,
канағаттанбаудың суығымен және уайымымен жазалатын еді. Біз өз
өмірімізді сүйікті жанымызға қызмет етуге арнағымыз келеме? Эрине
келеді, бірак бұл кызмет ету біздің өз өмірімізді үмітсіздендіретіндей
немесе кажытатындай болмаса екен дейміз; біз сүйікті жанымыз үшін
кызмет етуге, кұрбандыкка шалуға, тіпті опат болуға дайынбыз, өйткені
бүл қызмет ету, күрбандыкка шалу, опат болу біз үшін тек куанышты
ғана емес, сонымен катар біздің өмірімізге толымдылық пен канағаттану
тыныштығын сыйлайды. Махаббат суык жэне бос эгоистік лэззатты
аңсау емес, бірак махаббат кұлдык кызметте, өзівді баска үшін жойып
жіберуде емес. Махаббат біздің өз басымыздың жеке қамын ойлауды
262
жеңуіміз, дәл сол бізге нагыз өмірдің шапағатты толымдылығын
сыйлайды жэне сол аркылы біздің өмірімізге мағыналык береді.
Алайда махаббат өз өздігінен адамның жердегі өміріне өмірдің
соңғы мағыналылығын бермейді. Егер сүюші мен сүйікті жан уакыт
ағымына, өмірдің мағынасыз иіріміне батып, уақытга шектелсе, онда
мұндай махаббатта уакытша бәрін ұмытуға болады, нағыз өмір мен
оның мағынасы туралы дәмеленудің сағымды сәулесіне алдануға да
болады, бірақ өмірге соңғы мағыналык беретін канағаттануға жете
Достарыңызбен бөлісу: |
