алмаймыз. Біздің өмірімізді толықгыратын жоғары, абсолютті игіліктің өзі де мәңгілік болуы тиіс. Өйткені оны адами немесе әлемдік өмірдің әлде-бір өткінші калпы ретінде ойлап карасак, оның өзіндік мағынасы туралы сұрак туындайды. Барлык өткінші, басталуы мен соңы бардың бэрі өзіндік максат бола алмайды, өзіне өзі толымды бір нәрсе ретінде ойлана да алмайды: өйткені баска бір нәрсе үшін керек - оның кұрал ретінде ғана мағынасы бар немесе ол мағынасыз. Сощы жетістіктің тыныштығы мен өзіндік бекемдігі тек абсолютті игілікпен жэне жетілген өмірмен біздің толык жэне кемелденген бірлігімізде ғана мүмкін, ал бүл бірлік біздің осы кемелдікпен тек жылынып, байыған жерімізде емес, онымен нұрлаиган жерде ғана болады. Бұл игілік тек объективті түрдегі акикат емес жэне мен оны акикат ретінде қабылдағандай да емес (өйткені соңғы жағдайда оған күмэн келтіріп, оны ұмыту мүмкіндігі де жокка шығарылмайды), оның өзі Акикат болуға, мені нұрландырушы білім жарығы болуға тиісті. Біз «өмір машнасы» деп атағанымыздың барлык мағынасы, біздің үміт артканымыз максатка сайлык жэне абсолютті кұндылык мэніндегі «парасаттылыкпен» мүлдем тауысылмайды; ол сонымен катар «танылған мағына» немесе терең түсінілген, бізді нұрландыратын білім жарыгы ретіндегі парасаттылықты да камтиды. Мағынасыздық - караңғылық пен сокырлык; «мағына» - жарык пен айқындылык; саналы түсінілгендік - барлыкты айкын, беймарал нұрландыратын жарыктың өмірдің жан-жакты камтуы. Игілік, кемелденген өмір, канағаттанудың толыктылығы мен беймаралдығы жэне акикат нұры осының бәрі бірдей, «өмірдің магынасы» сонда. Біз одан абсолютті берік негізді, нағыз