Әдеби KZ
Тана сәл ойланып отырды да, менің домбырама қол созды. Үйге келгеннен
бері мен домбырама ішек тағып, пернелерін жөндеп күмбірлетіп қойған
едім. Тананың саусағы тиісімен қоңыр домбыра лыпып сайрай жөнелді.
– Е, өзі домбыра да біледі екен ғой.
– Уа, бәле, – деп шалдар көтеріліп қалды. Домбыраны құлақ күйіне келтіріп
алғаннан кейін оны алдына қойды да, Тана көпке қарады.
– Қарт ақын Сапар Әлімбетов дейтін кісіні бәрлеріңіз де білетін шығарсыздар,
- деді қарттарға. - Ол кісі биыл қайтыс болды ғой.
– Е, неге білмейік.
– Сапекеңді әбден білеміз, – десті қарттар.
– Сол кісінің Заман дейтін жалғыз ұлы бар еді, – деді Тана. – Сапар атамның
сол баласына арнаған екі өлеңін өз әнімен айтып берейін.
– Айт, шырағым.
– Құлағымыз сенде.
– Ол байғұстың жалғыз баласы соғыста қайтыс болып, соның күйігінен көп
кешікпей, өзі де өлді деп естігенбіз.
– Рас, - деп Тана басын иді, – Мынау ақын атаның қырық бірінші жылы
шығарған өлеңі.
Содан соң Тана мұңды бір әуенмен қарт әкенің жалғыз ұлына арнаған жан
жырын аңыратып қоя берді.
Заманым, қиын тиді-ау осы жолың,
Үйренген жалғыз қозым жастан қолым.
Сен барда алдымнан ай, артымнан күн,
171
Достарыңызбен бөлісу: |