Әдеби KZ
Расында да біздің бөлменің едені сықырлауық болатын. Әсіресе Төлеубек
жатқан тұстың тақтайы шіріген еді де, оның төсегіне қарай аяқ бассаң
бажылдап қоя беретін.
– Иә.
– Басымды көтеріп алып едім, біреу Төкеңнің чемоданын тықырлатып жатыр
екен. «Әй» деп қалып едім, ұры демін ішіне тартып, еденге үн-түнсіз жата
қалған сияқты болды. Тегі Төкеңнің чемоданындағы құрт, май, жентін
ұрлауға келген біреу болуы керек.
Жомартбек сөзінің жаны бар сияқтанды.
– Онда Төлеубекті неге оятпайсың?
– Төке, Төке! – деді Жомартбек дауыстап. – Төке, тұрыңыз, қасыңызда ұры
жатыр.
Төлеубекте үн жоқ.
– Әне, айттым ғой, Төкең қатты ұйықтап қалған.
– Ендеше шам жақ. Пернешті оят.
Жомартбек шам жақты. Пернеш те оянған екен. Бәріміз анталап Төлеубектің
төсегіне қарадық. Ол басын бүркеп алып қаннен-қаперсіз ұйықтап жатыр.
Төсегінің астындағы күні-түні құлып кетпейтін қара чемоданның аузы
ашылып қалыпты.
– Әне, айттым ғой, – деп Жомартбек баж ете түсіп, жүгіріп барып Төлеубекті
жұлқылады.
– Ойбай, тұрыңыз, Төке, чемоданыңызға ұры түсті.
Бірақ Төлеубек тұратын емес. Басын қымтап алып құныса түседі.
258
Достарыңызбен бөлісу: |