67
оп-оңай бұ рып са лып оты ра тын шын ұс там ды адам ды» Абай ал ғаш рет
кө ріп, таң ға ла ды. Байсал Ба за ра лы ның әке сі Қау мен нің үй ін де гі Қа ра тай,
Бө жей, Бай сал бас қос қан бір оты рыс та «Мыр за кім?» де ген де Қа ра тай дың
«Мыр за – Құ нан бай», «Ше шен кім?» де ген де «Ше шен – Құ нан бай», «Жақ сы
кім?» де ген де «Жақ сы – Құ нан бай» дей ді. «Он да не ге алы сып жүр міз?»
де ген де, Құ нан бай дың «не қы лай ыны» жоқ қой. Сон дық тан ке тіп жүр гем
жоқ па?»
дегенін баяндай ке ле, Абайға әкеңе осы сөз дерді осы қал пын да
жет кіз деп сә лем ай та ды.
Абай Кәм шат жай ын Ұл жан мен Зе ре ге ға на ай та ды. Ана ла ры ның тап сыр-
ма сы мен, ен ді Абай Бө жей ауы лы Қо па де ген жай лау ға қон ған кү ні қа сы на
Ға бит хан мол да ны ер тіп, Кәм шат қа ке ле ді. Ас тын да жыр тық жая лық, ба сын да
жыр тық ша пан ның же ңі, қол-ая ғы ши диіп,
құп-қу шөл мек тей боп, әл сіз
жы лап жат қан ба ла ны көр ген де Ға бит хан мол да:
– Ей, маз лу ма! Ни лер ға зап көр ген сің сен бей гү на маз лу ма! (араб ша әй ел
жы ны сы на ға на қа ра ты лып ай ты ла тын міс кін әй ел де ген ма ғы на да) – деп
жы лап жі бе ре ді. Мі нез көр сет се, Кәм шат үшін пай да емес, қай та оның аза бын
арт ты ра тү се ті нін тү сі ніп, Абай ашуын те жеп, бәй бі ше бер ген қы мыз ды да ұрт-
та май, тез ат та нып ке те ді. Абай Кәм шат тың әл үс тін де жат қан ды ғын үй іші не
те гіс ха бар лай ды.
– Қай тей ін, мен қай тей ін?.. Ке ше исі ар ғын ның игі жақ сы сы бұй ыр-
ды! – деп Құ нан бай ше ше сі Зе ре ге қа рап, ша ра сыз күй ге тү се ді.
Ер те ңін де
Құ нан бай жор ға Жұ ма бай ды жі бер се, Ай ғыз да өз тұ сы нан бір адам жі бе ре ді.
Бі рақ Бө жей кі нә сін мой ын да май, Құ нан бай дың өзі не өк пе ай та ды. Аз күн нен
кей ін Кәм шат қай тыс бо ла ды. Құ нан бай мен Ай ғыз ға ха бар айт пай, Кәм шат ты
өз де рі жер лей са ла ды. Жа зу шы мұ ның бә рі қа ты гез дік тің, өш пен ді лік тің, біл-
мес тік тің, на дан дық тың бел гі сі еке нін тәп тіш теп жа за ды.
Бі рақ көп ұза май, ке нет тен нау қас тан ған Бө жей де тө сек те бес күн жа тып
қай тыс бо ла ды. Бай да лы бас та ған топ та ғы да Құ нан бай лар ға ха бар бер гіз бей ді.
Сүйе гін қыс тауы Тоқ пам бет ке апа рып қоя ды. Бұл та рау «Бө жей дей жұрт жоқ-
та ған жан ға то пы рақ са ла ал май қал ған жал ғыз Құ нан бай ай на ла сы бол ды»
деп аяқ тала ды.
Достарыңызбен бөлісу: