120
МС
Р.Әбіқұлова
Жанр және шығарма
Жанр және шығарма
Р. Әбдіқұлова
121
сының көркемдік қуаты ересен зор, «деміңізді ішіңізге
тартқан жітілікпен қадағалайсыз»/1,32/. Зерттеуші М.
Әуезовтің
Кеңгірбай, Еспембет, Көбей, Қараменде би
характерлерін берудегі жасандылықтан ада шеберлік-
терін, пьесадағы Есен, Еңлік, Кебек, Абыз бейнелерін-
дегі жан-жақтылықты да терең талдайды. Тартысқа
түскен билердің ішкі-сыртқы әрекеттерін,
олардың
шешендігін, билер сахнасының полифониялық сипа-
тын саралайды. Ызғарлы, суық Кеңгірбай, содырлы
Еспембет, майысқақ Көбей, сұңғыла Қараменде харак-
терлері сахналық өнердің сан қилы шеберліктерімен
тұтастықта ашылатынына көз жеткізеді: «Характердің
толық ашылып, тұтас көрініс беруіне ситуация, драма-
лық жағдай әсер етсе, екінші жағынан ол ситуацияның
жаңаруына, басқаша қалыпқа түсуіне
өз тарапынан
ықпал жасайтын күш – характер.Әсіресе, драматургия
жанрына хас бұл заңдылық «Еңлік –Кебек» трагедия-
сында айрықша көрінеді»/1,37/, – дейді зерттеу авторы.
Сахналық әрекетке толы билер тартысының ширығып
шегіне жеткен тұсын ол: «Өз күшігін өзі жеген қас-
қыр іспеттес билердің ырғасып-ырғасып ақыры тапқан
жолдары – Еңлік пен Кебекті өлтіру. Сол сұмдық өлімді
өз қолымен орындаушы – Еспембет»/1,37/, – деп көр-
сетеді. Кебектің Еспенбетті атпауын зерттеуші жендет
Еспенбеттердің жеңілмейтіндігімен түсіндіріп: «Эсте-
тикалық, идеялық жүк арқаламаған өлім шығарманаң
көркемдік қуатын әлсіретеді»/1,37/, – дейді. Ал, соңғы
актідегі Кебек қолынан қаза тапқан Есен өлімі де, зерт-
теушінің түсіндіруінше, оның барлық ұтылыстарының,
жер соғып қалуларының заңды қорытындысы, күйреуі
/1,37.
Қазақ драматургиясының жанрлық белгілерінің қа-
тарына оның халықтық дәстүрлермен байланысын
жатқызуға болады. Мәселен, пьесадағы «Абыз – ха-
лық арманын, қасиетті идеяны арқалаушы жан»/1, 42/.
Абыз Кебекке ағынан жарылып халықтық дәстүрде
бата береді. Зерттеуші Р. Нұрғали Абыз монологтарын-
дағы «халық», «ел» деген лейтмотивтерді Шекспир,
Островский, Тренев драмаларындағы
жеке сөз лейт-
мотивтерінің көркемдік қызметімен салыстыра қарай-
ды. Сондай-ақ, Әуезов пьесасындағы Жапал бейнесін
фольклордағы типтік кейіпкерлермен сәйкестікте қа-
растырады.
Көрнекті әдебиеттанушы, дарынды тұлға Р. Нұрғали
ғылыми еңбектерінің қай-қайсысынан көп қырлы та-
лантын көруге болады. Соның бірі – білімір шешендігі.
Ауызша есіліп сөйлейтін білімпаздың, жазғанда да ар-
ғымақша көсілетініне ешкім шүбә келтіре алмас дейміз.
Соның дәлеліндей, біз сөз етіп отырған «Еңлік-Кебек»
трагедиясы жайлы зерттеуінде Еңлік – Есен арасында-
ғы күрделі психологиялық сәтті: «Қыз жүрегі тулап тұр.
Қызылға шүйліккен құзғындай Есен тұр әлгі. Тұра ұм-
тылса, оның қолынан қорғансыз қызды кім алар. Ара-
шалар дос қайда. Паналайтын тұс қайсы. Үйден шыға
алмай шөгіп қалған қарт әке ме. Бойы дір еткендей.
Жабы болып жерге қарап өске жоқ Еңлік. Келер сөздің
кезегін жібермейді ешкімге, тайқи соқты деп Есеннің
өзі де айта алмас. Алдағы күннің не дайындап тұрға-
нын көріп алар»/1,26/,- деген талдауында теңеу, инвер-
сия, риторикалық сауал, буын үндестігі, драма тіліне
тән ырғақ та бар ма дерсің, бірақ соның бәрі оқырман-
ды өзіне баурап қана қоймай, ситуацияның түпкі мәнін