52
келеді. Мысалы, кірме
-
паз, -қор, -қой
жұрнақтары
жіңішке
сөздерге де осы жуан түрінде жалғанады немесе
-
гер
деген
жұрнақ жуан сөздерге де жіңішке жалғанады:
өнерпаз, сәнқой,
шайқор, саудагер.
Сірә, бұл тәрізді сәйкессіздіктер, яғни қазақ
тілінің үндестік заңдарына бағынбай қолданылудың уәжінде
(мотивациясында) тілдің өзіне тән кейбір модельдер жататын
болуы керек. Айталық, -
мен (-бен, -пен)
көмектес жалғауының
(оның түп-төркіні шылау екені мәлім),
-
нікі (-дікі, -тікі)
қосымшасының
жуан вариантының,
-қой
(сәнқой)
сияқты
бірен-саран жұрнақтардың жіңішке вариантының жоқтығы
бұлардың да қазақ тілінің фонетикалық нормасына сай келмей-
тінін көрсетеді. Ал бұларды сөзден ажыратылмайтын қосымша
деп танып, біріктіріп жазу – кодификацияның жемісі.
Тілдің өзіне тән табиғи нормасы
мен ереже арқылы ұсы-
нылып кодификацияланған нормалардың айырмасы жазба
тілдің қолданыс тәжірибесінде едәуір байқалады. Мысалы, сөз
соңындағы
қ, к, п
сияқты қатаң
дыбыстардың дауысты ды-
быстан тұратын немесе дауыстыдан басталатын қосымшалар
жалғанғанда ұяңдауы – қазақ тілінің табиғи нормасы, ал қазіргі
жазба әдеби тілімізде:
цех – цехы, шах – шахы, принцип – при-
нципі, сап – сапында, тарих – тарихы, тип – типі, грипп – гри-
пі
(жұқты) болып айтылуы және солай жазылуы осы норма-
ны бұзып тұр. Сірә, бұл ауытқулыққа
бірнеше фактор себеп
болса керек: біріншіден,
Достарыңызбен бөлісу: