Сәуле Досжан
217
Үш күн үйде болдым, мұндай бақытты өмірі көрмеген шы-
ғар мын. Та ма ғым алдымда, қабағыма қарап ана орнында ана
жүр. Əкем – алаңсыз, бауырларым – бағулы.
Енді келген шаруамды айтсам болар деп ойлап, кешке қа-
рай əкем мен тəтеме қатар отырғызып өз сыңарымды тап-
қа ным ды, енді тұрмысқа шығатынымды ескерттім. «Оның
əке сі жоқ, бірақ екі шешесі бар», – деп оның бар байлығын
жет кі зіп жатырмын. Əкем менің бойжетіп, сыңарымды
тапқанымды қуаныш көрсе, мен əкемнің сыңарын тапқанына
қуа ныш ты мын.
– Алдымызға келсе күтіп аламыз, мен жақында ай лы ғым-
ды аламын, – деді əкем.
– Менің де мүгедектікке төленетін зейнетақымды осы
үйге келгелі бері алмай жүр едім, барып жиып келейін, – деді
тə тем. Жүрегім зу ете түсті. Ішімнен «бəсе, неге сонша арық
деп ойлап едім-ау», деген миыма келіп қалды. Тəтем өзері
жататын бөлмеге кіріп кеткенде əкем:
– Зейнетақысын Ленинскіден барып алады, – деп қал ды.
Мен «Тəтемнің қай жері ауырады», – деп сұрағанша, тə тем
кішкентай меруерт көзі бар сырға алып келіп:
– Меруертті қытайлар бақыт тілегенде сыйлайды екен.
Мынау əкең екеуміз бен бауырларыңнан бақыт тілегені деп
қа был да, айналайын, – деп құлағыма салды. Мен рақмет ай-
ту ға шамам келмей, бақыттан жылап тұрмын. Тəтемнің қо-
лы нан қалай сүйгенімді көріп, əкем екеумізді құшақтап ба-
уырына басты. Ұлдардың қуаныштан көздері жанып, үшеуі
сыбырласады, шамасы менің күйеуге шығатыным олар үшін
ерекше жаңалық болып тұрғандай.
Қуанып жүрмін-ау, бірақ «тəтемнің қай жері ауырады?
«Енді бір бақытқа жеткенде əкемнің қуанышы ұзақ бол-
ғай», – деп, əрнəрсені ойлап ұйықтай алмадым. Кеткенше
əкем нен сұ рау ға ыңғайы келмеді де, жүрегімдегі бір түйткүл
болып кете бардым. Мені автобусқа бұл жолы қоңыр-сұр жұ-
мыс шы лар дың киімін киген төрт еркектің ортасында жау лы-
218
Достарыңызбен бөлісу: |