Ескі, жаңа түркі тілдерінің қайсысында да түлғалық жағынан
біріңғай болып келетіні - ортақ етіс. Ортақ етіс қосымш асы ескі
жазбаларда да, қазіргі түркі тілдерінде де бір ғана вариантта
—ш(с)ш>с
үшырасады. Ортақ етістің тарихи өзгерістері оның түлғасына емес,
семантикасына орайласып жатады.
V—VIII ғғ. жазбалары тілінде ортақ етіс қосымш асы істің істелуі
бірнеше субъектінің ортақ
әрекеті арқы лы болғаны н, істі істеуге
бірнеше субъектінің қаты насқанды ғы н білдіреді.
Утру икки айлыг
кіші оглын соқушмыш
(соңы нан екі ай лы қ баланы кездестірді).
О ртақты қ м ағы нада қ о лд ан ы л ған д а,
кейде бірле ш ы лау сөзі
қосарланы п отырады:
Ізгіл будун бірлде суңушдіміз (ізгіл халқымен
согыстық).
Махмуд Қаш қари
-ш //-с
аффиксінің қолданылуы туралы былай
деп жазады: “ ш” әрпі бүл етістіктер қүрам ы нда бірнеш е мөнді
білдіреді... Мысалы,
Ер тавар қапты —
кісі дүниені тартып алды,
ол
аны тіпті —
ол оны тепті. Бүл
етістіктерге
-ш
қосылып, іс екі не
бірнеше кісілер арасында олардың қатысуымен болғанын білдіреді.
Мәселен,
ол менің бірле топық қапушды —
ол маған тобықты тартып
алуға серік бодцы,
ол менің бірле тепііиді —
ол менімен бірлесті. Кейін
бүл етістіктен төрт түрлі вариант шығады. Біріншіден,
істі істеуде
жәрдемдесуі мәнінде:
ол меңе бітік бітішді
— ол маған хат жазуға
ж әрдемдесті. Екінш іден, істі істеуде қ ай сы сы н ы ң күш тілілігі,
туралылығы, білімділігі туралы жөрдемдесуді білдіреді. Мысалы:
ол
менің бірле чалышды —
ол менімен күш сынасты.
жүктеу/скачать
Достарыңызбен бөлісу: