89
Тіршілік
естігендей болды. Одан кереуеті діріл қақты. Жер сілкініп тұр ма, әлде
түс көріп жатырмын ба деп кеш келген ұйқысын бұза алмай жатыр еді,
«Айтолқын» деген қосыла шыққан айқай елең еткізді. Шашы қобырап,
ұйқы көйлегі көлеңдеп, жүгіріп барып есік ашты:
– Таң атпастан, дабырлап, не
болды, Гүләй-ау?!
– Болды, бұдан ары не болушы еді, болды...
– Айтсаңшы енді, ел аман ба?
– Ой, сен де, елін айтады ғой...
– Енді не болды?!
– Түнде келіп, милиция Мәкеңді тұтқындапты...
– Неге?! Неге?!
– Үкіметтің қаржысын жеген және де кісі өліміне де қатысы бар
көрінеді...
– Не дейді?!
Айтолқынның өңі қуарып, жағы сола қалды. Әдемі өңі бір сәтте
шарасыздық, бейшаралық халге түсті.
– Енді біздікіне де қауіп төніп тұрған екен... Екеуі сыбайлас емес
пе... Әуелі, екеумізді де тексеруі мүмкін...
– Енді қайттік?
– Білмеймін... маған алып берген үйін де тартып алады екен... Дала-
да қалатын болдым... ай-и-и...
Егіле жылаған Гүләйдің дауысы жоқтау айтқандай естілді.
– Болды, қойшы, Гүләй бірдеңе ғып күн көрерміз...
–
Сенің бетіңнің әрі бар, жерде қалмай, тағы біреуді тауып аларсың,
маған құдай бір мүмкіндік беріп еді. Бетім емес, қылығыма қаратып
едім, әйтпесе, қазіргі еркектерге жан-жақты көбелектер керек қой...
Қосыла егіле жылаған егіз сормаңдайлар баяғы қалыптарына түс-
кен деріне, бақ даулеттерінің, ырзықтарының өмірі қысқа бол ғанына,
тағдырдың тәлкегі бұларды әбден мазақ еткеніне налыды.
Алайда
біреудің бақытын ұрлап, ынтымақтарын ыдыратып, ырзығына ортақ
болғанының пәтуасы болмайтынын керсінше жазасы болатынын, бір
тәңірге жақпайтынын түсінгендей еді.
* * *
Күні бойы шаршағаны аяғына түскендей ілби басып, мойны салбы-
рап, бүкшиіп келе жатқан әйелді «Айтош!» деген дауыс елең еткізді.
Сонау жап-жас бойжеткен
шағындағы естіген есімі, баяғы сол қоңыр
дауыс! «Құдайым-ау, Қайрош қой, мынау». Артына бұрылып, тұра