Омская гуманитарная академия

Let’s review adjustments in Table 2 more detailed. The first correcting record (1) excludes a share of the parent company in the capital of “Beta”: in the share capital of 18 000 000KZT (30 000 000 x 60%) and in retained earnings in the amount of 12 000 000 KZT (20 000 000 x 60%). At the same time for the amount of 30 000 000 KZT investments of “Alpha” in subsidiary are excluded. The difference between the sum of investments of the parent company and its shares in the capital of subsidiary firms forms goodwill (2) in the amount of 15 000 000 KZT. This amount is also excluded from investments of the parent company into the subsidiary then these investments are nullified. The third adjustment reflects the part of the capital of “Beta” firm which isn’t belonging to the “Alfa” company in the amount of 20 000 000 KZT (30 000 000 KZT x 40% + 20 000 000 KZT x 40%) as minority interest (3). It should be noted that the minority interest will subsequently change on the corresponding share in net profit of the subsidiary earned after its acquisition. At last, the fourth adjusting journal entry excludes debts between the companies of group (4). The consolidated balance sheet of “Alfa” company is presented in Table 3.

The method of combination of interests (merge) is used by drawing up the consolidated report of group of companies, in which shareholders of the united companies perform general control over their uniform net assets and operations. The purpose of the combined control is continuous division of all risks and benefits between the companies. Any of the companies can’t be defined as a buyer.

According to the method of combination of interests the summary reporting of the united companies is formed in such way that they were always integrated. In other words, it turns out by addition of all articles of assets, liabilities and the capital of the companies. Thus assets and liabilities aren’t overestimated and no business reputation arises. Only adjustments are made that are connected with derogations of the separate companies from uniform accounting policies and with an exception of intra group operations [1].

By applying this method goodwill doesn’t arise, and the difference between the cost of investments (the let - out share capital) and the sum of the acquired share capital will be included in the structure of retained earnings of the group. Determination of the fair value of assets and liabilities is also not necessary applying this method. The main stages of drawing up the consolidated reporting are:

1. Collecting and analysis of information from subsidiaries. Aggregation (addition) of the reporting of subsidiaries.

2. Exception of intra group turns and remains (investment of the parent company, intra group debit / accounts payable, revenue, etc.).

3. Calculation of the main amendments for the reporting by IFRS (on fixed assets, stocks, etc.).

4. Calculation of inflationary amendments.

5. Collecting and analysis of all amendments and preliminary version of the reporting by IFRS.

6. Preparation of information for disclosure according to requirements of IFRS.

7. Release of the reporting with explanations [2].

It was the most main aspects of drawing up the consolidated report. However, there are more other difficult questions connected with formation of the consolidated reporting. For example, how to choose currency for the consolidated report or how investments in dependent societies are reflected in the consolidated report [1].

1. 
   Kazhmukhametova A. (2013). Opyt formirovanija konsolidirovannoj finansovoj otchetnosti v zarubezhnyh stranah. Retrieved from The Global website: // http: //group - global. Org /kk /node / 5070.
   
2. 
   Nurseitov D.E. & Nurseitov E.O. (2007). Mezhdunarodnye standarty finansovoj otchetnosti: teorija I praktika, Almaty: Lem, p. 235.
   
3. 
   Nurseitov E.O. (2007). Buhgalterskij uchet v organizacijah. Almaty, Economics, p. 476.
   
4. 
   Nurseitov E.O. (2006). MSFO v Kazahstane: principy perehoda I primenenija. Almaty: Lem, p. 240.
   

Бұл проблемаға ортақ көзқарас П. Массемен қарастырылған, ол инвестициялауды “инвестициялау көмегімен бүгінгі қажеттілік қанағатын келешекте күтілетін қанағатқа айырбастау актісі” деп түсінеді.

Инвестицияны “Қазіргі кезеңдегі өндірістік қызмет нәтижесінің капиталды меншік құндылығының ағымдағы өсімі” ретінде, немесе, “тұтыну үшін қолданылған, қазіргі кезеңдегі табыстың сол бөлігі” ретінде анықтайтын Дж. Кейнстің жұмыстарында инвестициялау процессінің ғылыми негіздері қарастырылған [1].

Экономикалық теорияда сәйкес саланы дамыту сатысы инвестициялаудың көкейтесті проблемалары бойынша көп санды аспектті зерттеулерді өрістетумен сипатталады.

В. Фельзенбаум, “капитал жұмсалымдары” және “қаржы” (портфельді) инвестициялар түсінігіне мазмұны бойынша жақын, инвестиция түсінігі нақты инвестицияларды қамтиды деп белгілейді. Яғни, меншіктен табыс табуға құқық беретін, меншік иесінің титулымен байланысты акция, облигация және тағы басқа құнды қағаздарға салынған салымдар.

Инвестициялаудың негізгі этаптары:

- капитал жұмсалымдарына шығындар ресурстарды қайта құру, яғни инвестиция қызметінің (тіпті инвестициялау) нақты объектілеріне инвестицияларды трансформациялау үрдісі;

• 
  инвестицияны түпкілікті қайта құру мен жаңа тұтыну құнын алуды сипаттайтын салынған қаражатты капитал құнының өсіміне айналуы;
  
• 
  табыс және әлеуметтік әсер нысанындағы капитал құндарының өсімі, яғни инвестициялық қызметтің түпкілікті мақсаты жүзеге асады.
  

Жоспарланатын шығындар мен ұлттық өнім, және мультипликатор арасындағы мұндай байланыс жалпы экономикалық тепе–теңдіктің ортақ түсініктерінің бірі болып келеді. Және де шығындар бабында жеке тұтыну, инвестициялық және мемлекеттік шығындарды бөліп көрсетеді.

Бұлардың әр қайсысының көлемінің өсуі шығындардың ортақ сомасының артуына алып келеді. Сонымен қатар, жинақ ақшалар мен инвестициялар тепе - теңдігінің проблемасына классикалық мектептің көз қарасы бар екені әйгілі. Бірақ, бұл мектеп қаржыландыру көзін оның жалғыз формасына қосып – жинақ ақшаға және оған несиені қоспай – механизмді шамадан тыс оңтайландырған. Өкінішке орай, кейнсианстық теория күшті, әрі жеткілікті болып келмейді. Мұнда, қаржы нарығы сұраныс пен ұсыныс заңының күші капиталдың тек бір түріне және бір проценттік мөлшерлемеге таралатын абстракция болып ұсынылады Ал, нақтылық күрделірек болып келеді “сандық аспект капиталдың сұранысы мен ұсынысы сапалық сипаттамамен толықтырылмаса оны ешқандай экономикалық талдау дәлме - дәл кескіндемейді” [2].

Инвестициялар, төлемақылардан басталатын, әрі қарай түсімдер күтуге мүмкіндік беретін, ақша төлемдерінің ағымын сипаттайды. Инвестициялық қызмет шаруашылықтың нарықтық жағдайында кәсіпкерлік қызмт болып келеді және табыс табу мақсатында инвестициялық нарықта шаруашылық жүргізуші субьектілермен жүзеге асырылады. Инвестициялар дегеніміз – мүліктік құндылықтардың барлық түрлері және оларға деген құқық, сондай–ақ пайда (табыс) алу мақсатында иевестордың кәсіпкерлік қызмет нысандарына жұмсаған меншікке құқық.

Шетелде қызмет ететін, шығарылатын, әкелінетін капиталды жекеменшік, мемлекеттік және сыртқы деп бөлуге болады. Ол ақшалай және тауарлы нысанда, қысқа және ұзақ мерзімді, ссудалық және кәсіпкерлік бола алады.

Кәсіпкерлік капитал (және ішінара ссудалық) тікелей және портфельді инвестициялармен ұсынылған.

Тікелей инвестициялар – тікелей өндірістік кәсіпорындарға жасалынған инвестициялауды сипаттайды. Тікелей инвестициялардың негізгі айрықша сипаттамасы – тікелей инвестор кәсіпорынды басқаруға елеулі әсер етеді. Осыған орай, инвесторға кәсіпорында 10% - дық қатысуды қамтамасыз ететін барлық салымдар тікелей инвестициялар деп аталады. Тікелей инвестициялар санатына жататын операциялар санына, мұндай қатынастар негізін қалайтын капитал жұмсау бойынша бастапқы операциялар ғана емес, инвестор мен кәсіпорын арасындағы кейінгі операциялардың барлығы жатады.
Портфельдік инвестициялар – пайда табу үшін инвесторлардың кәсіпорындардан акция, облигация, басқадай құнды қағаздар сатып алуларын білдіреді. Олар халық қаржысын қайтадан бөлу ісінде айтарлықтай маңызды рөл ойнайды. Инвестициялық қорға адамдар пайда алу үмітімен ақша салады. Нарықтық экономикасы дамыған елдерде капиталдардың ішкі құйылысында тікелей сияқты портфельдік инвестициялар да белсенді түрде қатысады. Бұл, сонымен бірге, экономика ресурстарындағы негізгі массаның Қазақстанның материалдық өндіріс аясынан қаржылық аясына көшуінің спецификалық жағдайы – отандық инвестициялық қордың мәртебесі туралы ойға қалдырады.

Портфельдік инвестициялау арқылы қор нарығының әр түрлі секторларындағы барлық инвестициялық қызметтің түпкі нәтижелерін жоспарлауға, бағалауға және бақылауға болады.

Портфельдік инвестицияларды жүргізу нарық дамуын сипаттайды. Қазіргі кезде, портфельдік инвестициялаумен клиенттердің екі типі қызығушылықта. Біріншілеріне, уақытша бос қаражаттарын орнықтыру проблемалары барлар (мысалы, ірі корпорациялар). Екіншілеріне, айналым қаражаттарын қажетсінетін, портфель идеясын “приманка” ретінде ұсынатындары жатады (мысалы, аса ірі емес банктер, қаржы компаниялары т.б.) [3].

Сонымен қатар, инвестициялар тәуекелдік (венчурлік) және ануитеттік болып бөлінеді.

Венчурлік капитал – үлкен тәуекелге байланысты жаңа саладағы қызмет көрсетудегі жаңа акциялар формасында шығарылатын инвестициялар болып табылады. Венчурлік капитал жұмсалған қаржының үлкен өтелімділігі есебіндегі өз - өзінен байланысты емес жобаларды инвестициялайды. Ол өзіне түрлі формадағы капиталды ұштастырады: несиелік, акционерлік, кәсіпкерлік.

Ануитеттік – тұрақты аралық уақыт арқылы салымшыға елеулі табыс әкелетін, сақтандыру және зейнетақы қорларына жұмсалатын қаржыларды көрсетеді.

Сонымен қатар, инвестицияларды жұмсау сипатына қарай мынадай түрлерге бөледі: Өндірістік–материалды салаға қаржы жұмсау. Экономика тепе - теңдігінің бұзылуы және осы салалардағы капитал айналымдылығының төмендеуі, сол кезеңдегі барлық ұлттық шаруашылыққа сипатты, жағымсыз нәтижеге әкелді. Мұндай жағдайдағы өндірістік жұмсалым ролі өседі. Өндірістік емес – материалды емес салалардағы капиталды игеру, қызмет көрсету саласын қоса. Өндірістік салалармен салыстырғанда өндірістік емес салаларға инвестиция үлесі елеулі жоғары. ЖІӨ құрылымында халыққа қызмет көрсету, сауда–делдал үлесі өскен. Қызмет көрсету саласында капитал ресурстарының жоғары айналымдылығы белгіленген. Сонымен қатар, қызмет көрсету саласының дамуы елдің экономикалық өсуіне елеулі әсер етпейтінін айта кеткен жөн [3].

Инвестициялау мерзімі бойынша: қысқа мерзімді – бірнеше айға қаржы беру. Қазақстанда қысқа мерзімді қарыздар мен несиелер кеңінен қолданылады. Олардың қолайсыз жақтары: біріншіден, жоғары пайыздық мөлшерлеме; екішіден, кепілдіктің болуы; үшіншіден, көлемдерінің аздығы. ұзақ мерзімді – бірнеше жылға қаржы беру. Инвестор санаты бойынша инвестициялардың бөлінуі:

• 
  Жеке – Қазақстанның, сонымен қатар, шетелдің жеке және заңды тұлғалары инвестиция қызметінің өкілдері бола алады. Мысалға, ондай инвестицияларға несие желісінің ашылуы, қарыздар, гранттар мен техникалық көмек берулер жатады. Жүргізілген зерттеулер нәтижесі бойынша жасалынатын қорытынды – елімізде бар инвестиция көлемінің жетіспеушілігі анық. Бұл, республикаға шетел инвестицияларын тарту үшін қолайсыз режиммен байланысты деген ой тудырады. Қаржы Министрлігінің деректері бойынша Қазақстанның 3 млр. АҚШ долларын құрайтын, несие ресурстарының қайтарылатындығына кері әсер ететін және инвесторлар үшін белгілі бір тәуекел білдіретін сыртқы қарыздары бар екенін де айта кеткен жөн.
  
• 
  Мемлекеттік – капиталды мемлекеттік несие–банк мекемелер жағынан инвестициялау. Ауыр экономикалық жағдайға байланысты, Қазақстанда жұмыс істейтін мемлекеттік банктердің қаражаттары шектелген [3].
  

Инвестиция көздері бойынша: ішкі – республиканың банктік институттарымен несиелеу. Жоғарыда айтып кеткендей, мемлекеттік банк қражаттары шектеулі, бұл жағдай Қазақстандағы екінші деңгейдгі акционерлік, жеке, біріккен және коммерциялық банктер үшін де сипатты. Екінші деңгейдегі банктер макроэкономикалық тұрақсыздық жағдайында (инфляция, жұмыссыздық, өндірістің құлдырауы) тез арада табыс табу үшін қысқа мерзімді несиелер беруге бағдарланады. Коммерциялық банктер қаржы нарықтарындағы тұрақсыз жағдай мен инвестициялау тәуекелдіктерінің жоғарылау кезінде нақты секторды ұзақ мерзімді несиелеуге аз көңіл бөледі. Сонымен қатар, коммерциялық банктер көбінесе залалда қалады. Сонда, мемлекеттік те, коммерциялық банктер де ұлттық экономикаға әлеуетті инвестор бола алады.

1. 
   Қазақстан Республикасының Президентінің халыққа Жолдауы: «Қазақстан өз дамуындағы жаңа серпіліс жасау қарсаңында» // Егемен Қазақстан, 2006 жыл, 1 наурыз.
   
2. 
   Нұрсұлтан Назарбаев. Жаңа уақыт, жаңа экономика // Егеменді Қазақстан, 2004 жыл, 16 желтоқсан.
   
3. 
   Ихданов Ж.О. Инвестициялық тартымдылықты әлеуметтік салаға жұмылдыру // Саясат, 2004 жыл, №26, 75 б.
   

Кадровая политика в регионе должна основываться на целостной, фундаментальной теоретико - методологической базе, отражающей сложные социальные, экономические, научно - технические, технологические, социально - психологические и другие процессы, протекающие в сфере трудовой деятельности.

В ходе проведения исследования было выявлено, что формирование региональной кадровой политики опирается на конкретные организационно - методические основы, включающие в себя множество взаимосвязанных элементов. Данная совокупность взаимосвязанных и взаимообусловленных элементов образуют организационно - методические основы формирования кадровой политики в регионе (Рисунок 1).

Как видно из рисунка 1, организационно - методические основы формирования региональной кадровой политики состоят из нескольких взаимосвязанных блоков.

Первый блок составляет объект кадровой политики. Главным объектом кадровой политики в регионе является персонал (кадры). Кадры – это основной и решающий фактор регионального производства, производительная сила общества. Они создают и приводят в движение средства производства, постоянно их совершенствуют.

Вторым блоком организационно - методических основ формирования региональной кадровой политики является цель, которая может быть конкретизирована в зависимости от уровня развития региона и специфики его кадрового потенциала.

политики государственных служащих в регионе

С целями и задачами кадровой политики тесно коррелируются ее функции, которые составляют четвертый блок и более детально раскрывают содержание кадровой политики. В качестве основных функций кадровой политики определены следующие:

- организационная функция – планирование источников комплектования кадрами, информированность населения о наборе персонала и т.п.;

- социально - экономическая функция – комплекс условий и факторов, определяющих использование и закрепление кадров;

- воспроизводственная, обеспечивающая создание учебно - материальной базы, сохранение, воспроизводство и развитие кадрового потенциала региона.

В свою очередь, каждая из указанных функций носит комплексный характер и включает функциональные подсистемы.

Пятый блок организационно - методических основ формирования региональной кадровой политики составляют научные подходы, основными из которых являются:

- системный – предполагает, что руководители рассматривают политику кадрового управления как совокупность взаимосвязанных подсистем и их элементов, которые на каждом участке и этапе ориентированы на достижение различных целей в условиях меняющейся среды;

- межличностный подход рассматривает пригодность различных методов кадрового управления с точки зрения их способности регулировать взаимоотношения между различными социальными группами;
- ситуационный подход определяет методы и средства, которые необходимо использовать при сложившейся ситуации в процессе реализации конкретных кадровых решений для достижения поставленной цели;

- деятельностный подход рассматривает процесс кадрового управления как непрерывное действие или процесс по реализации основных функций кадрового управления [2].

Шестой блок организационно - методических основ формирования кадровой политики региона составляют принципы кадровой политики – это основные регламентирующие ее положения и правила.

Они имеют объективную основу, опираются на закономерности кадровой деятельности и отражают эту деятельность в постоянном развитии. Вопрос о принципах кадровой политики весьма противоречиво освещается в научной литературе. Тем не менее, обобщая имеющиеся точки зрения можно выделить:

- общие (базисные) принципы, регулирующие кадровые процессы в целом (научная обоснованность, гибкость, законность, экономическая обоснованность, гласность, комплексность, перспективность, системность, единство со стратегией развития региона, демократизм);

- специфические, регулирующие кадровые процессы в отдельной сфере (подбор кадров по деловым, профессиональным и нравственным качествам, открытость и гласность в решении кадровых вопросов, социальное равенство доступа граждан к работе, правовую, социальную и экономическую защищенность персонала, мобильность кадров);

- частные принципы, регулирующие функционирование отдельных элементов кадрового процесса.

Все принципы соотносятся как принципы различного уровня, их нельзя использовать отдельно, они действуют эффективно только во взаимосвязи, взаимодействии, взаимозависимости. Только совокупность принципов, когда одни из них дополняются другими, в конечном счете, обеспечивают своевременную выработку и успешную реализацию региональной кадровой политики [3].

Седьмой блок организационно - методических основ формирования кадровой политики региона составляют методы кадровой политики, которые охватывают все множество направлений кадровой работы в регионе.

Восьмой блок организационно - методических основ формирования кадровой политики региона состоит из нормативно - правового обеспечения кадровой политики, которое подразумевает создание системы законодательства на уровне региона, способной обеспечить надлежащее регулирование региональной кадровой политики.

Девятый блок организационно - методических основ формирования кадровой политики региона состоит из информационного обеспечения кадровой политики, включающего в себя информацию статистического учета состояния и движения кадров в регионе, а также информацию по учету показателей и их динамики качественного и количественного состояния кадрового потенциала в регионе, которая служит базисом для формирования и реализации кадровой политики в регионе и ее совершенствования [4].

Таким образом, эффективное взаимодействие всех вышеназванных блоков невозможно без полного и своевременного их информационного обеспечения. Рассмотренные выше блоки являются комплексными со своими целями и задачами, с соответствующим информационным и нормативно - правовым базисом, увязанным в пространстве и времени и служат базой для организации кадровой политики в регионе.