Әдеби KZ
– Ал енді не істеймін мен? – деді Тана менің бетіме шыдамсыздана қарап. -
Сенімен ақылдасуға келдім. Хатты кеше алғамын, бүгін сабаққа да барғамын
жоқ.
Мен ойланып қалдым.
– Заман өлді деп хабар келгелі екі жылдан асты. Басқа сөз беріп қойған
ешкімің жоқ па еді? - дедім төмен қараңқырай күбірлеп.
Қыз жылап жіберді.
– Ербол-ау, Заманның аты ойымда тұрғанда, мен кімге қараушы едім. Оның
аты мәңгі менің жанымда, жүрегімде, жадымда емес пе?
Осылай деп қыз көзінің жасын қайтадан сүртті. Мен күліп, әзілге
айналдырдым.
– Маған да қарамас па едің, Тана? – дедім.
– Иә, саған да, - деді қыз да күліп. – Бірақ Заман болмаса, саған қарауым
мүмкін еді.
– Рақмет, Тана,– дедім мен қызды шашынан сипап. – Ендеше сенің
Билимбайға баруың керек болар. Қыз қуанып, орнынан атып тұрды.
– Өзім де осы қорытындыға келіп едім, Ербол, – деді ол түрегеп тұрып мені
иығымнан құшақтап.
– Ойбай, бұл мәселеден мені де шет қалдырмаңыз, – деп Жомартбек
орнынан ұшып тұрып, Танаға ол да иығын тосты. Тана оны да құшақтады.
– Түу, рақаттанып қалдым ғой, шашымнан бір сипап жіберіңізші. – Тана
Жомартбекті шашынан сипап, басын бауырына қысып босатты. – Осында
отыз қыздың ортасында отырмыз, Ербол екеуіміз. Бірде-бірінің дәл сіздей
293
Достарыңызбен бөлісу: |