Ң о в о л гт л с а ры повестер мен әҢгімелер ьжазушы баспасы

ланы жұтып жібереді. Жұтты — бітті. Бірақ сол күннен 
бастап, ңасңырдың көрген күні құрысын. Ңораға жа- 
ңындап, енді қойға шабайын деп ұмтыла бергенде, 
ішіндегі Шипалаң: «Әй, ңойшылар, ұйықтап ңалмаң- 
дар! Мен кәдімгі көк бөрімін ңойыңа шапқалы тұр- 
мын» — деп әндете жөнеледі. Ңасңыр әбден сасңанынан 
әрі-бері домалап екі бүйірін кезек-кезек тістелейді. 
Оған болып жатқач Шипалақ жоң: Әй, ңойшылар, 
ңапы ңалмаңдар. ¥стап алып менің терімді сылың- 
дар» — дейді. Мұны естіген ңойшылар сойылдарын ала 
жүгіріп, ңасқырға ұмтылады. Ңасекең зытып береді: 
ңашып бара жатып «Ал ұстаңдар»,— деп өзіне-өзі 
пәле шақырған мұндай ңасңыр да болады екен деп 
олар күлкіден ішек-сілелері ңатып құлай-ңұлай кетеді. 
Сөйтіп өзі өлдім-талдым дегенде қойшылардан әрең ңұ- 
тылады. Бүйтіп құтылғаны да ңұрысын, ңайда барса 
ішіндегі Шипалақ пәлеге ұшыратады да жүреді. Ңас- 
қыр мазаққа айналды. Сонымен, ңасекең аштықтан 
бұралып тек терісі мен сүйегі ғана ңалады. Азуын қай- 
рап өлерменге келеді. Өзінен өзі налып: «Бұл не деген 
сұмдың? Басыма пәле шақыратынды ңайдан шығарған- 
мын? Әлде қартайып алжығаным ба?» деп дал бола­
ды. Ал Шипалақ оның құлағына сыбырлап: «Тәшмет- 
тің ңорасына бар, ңойы семіз. Байметтің ңорасына 
шап, оның иті тас керең. Ярматтың ңорасына бар, оның 
ңойшысы ұйықтап жатыр»,— дейді. 
Әл-дәрменнен 
айырылған ңасңыр ақырында қыңсылап: «Еш жаңқа 
да бармаймын, бұл ңорлыңты көргенше біреудің есігі- 
нің алдында ит болғаным артың» — депті.
Папа, тамаша ертегі емес пе, қандай ңызың? Атам- 
ның ертегілерінің ішінде ңорқыныштысы да, қайғылы- 
сы да, мұңлысы да көп-ақ. Соның ішінде менің ең жаң- 
сы көретінім: Мүйізді Бұғы ана туралы ертегісі. Ыс- 
тыңкөлдің төңірегіндегілердің барлығы бұл ертегіні 
білу керек, мұны білмеу үлкен күнө дейді атам. Папа, 
бұл ертегіні сен де білетін шығарсың? Осындағының 
бөрі шындың, болған оңиға дейді. Бір кездері солай 
болыпты. Біздің бәріміз де сол Мүйізді Бұғы ананьщ 
баласы көрінеміз. Мен де, сен де, әйтеуір бәріміз де со- 
дан тараппыз...
Міне, қыстыкүнгі өміріміз осылай өтіп жатады. Ңыс 
дегеннің өзі ұзақ, адамды зеріктіріп жібереді ғой. 
Атамның ертегісі болмаса, ңыстың ұзаң түндерінде 
адам жынданып кететін шығар.
213

Ал жазға салым біздің жер сондай тамаша. Күн 
жылына бастағаннан-аң малшылар тауга беттейді. О 
кездө біз тауда жалғыз емеспіз. Тек ңана өзеннің ар 
жағында аулаң жерлерде ешкім болмайды, ол ңалың 
жыныс орман ғой. Ормакның өз тірлігі бар. Біз сондық- 
тан да сол қалың орманға ешкімді жібермеуге, одан 
ешкім бірде-бір бұтаң, сындырмау үшін кіреберістө 
отырамыз. Бізге тіпті оңымысты адамдар да келді. Ор- 
таларында бір шал, тағы бір жас жігіт, шалбар киген 
екі өйел бар. Ана жігіт оңиды екен, бізде бір айдай 
тұрды. Шөп, жаиырақ, сабақ жинады. Олардың айтуы- 
на қарағанда, Сантастағы ормандай орман дүниө 
жүзінде сирек қалды дейді. Тап осындай орман өлемдв 
жоң көрінеді. Сондықтан да мұның өрбір түп ағашын 
кездің қарашығындай сақтау керек.
Бақсам атамның бұл ағаштарға соншама жаны 
ашитыны тегін емес екен. Оразқұл бір ағашты біреуге 
кесіп беріп жіберсе, атамның неге ренжитінін сонда 
түсіндім.
3
Аң кеме ұзай берді. Енді дүрбіден оның мұржалары 
да еміс-еміс көрінеді. ¥замай көзден жоғалады-ау. 
Ёнді бала өкесінің кемесіне барған хикаяның соңын бір 
түйінге келтіру керек. Бөрі жаңсы-ақ, біраң аяғын не­
мей бітірерін білмей отыр. Ол ңалай балыңқа айналға- 

жүктеу/скачать 11,82 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: